De grenzen van het proza

„Verhalen vertellen is heel anders dan verhalen schrijven.” Citaat uit de verhalenbundel ”Grenzeloos”. Schrijven kun je leren. Bijna alle auteurs van de verhalen uit deze bundel namen deel aan de cursus ”Grenzeloos proza in Nederland”.

Het resultaat is een boeiende reeks verhalen, nu eens niet van gevestigde auteurs met bekende namen, maar van nieuw schrijftalent. Ze staan midden in het leven, hebben een baan als advocaat, loopbaanadviseur of televisiemaker. Daarnaast schrijven ze graag. In hun namen –Sherida Asinga, Ilse van den Bosch, Zeinab Jumale, Sian Lien Oei– maar ook in hun verhalen, komt de variatie aan culturen die langzaam maar zeker het Nederlandse proza binnensijpelt, tot uitdrukking.

De verhalen in ”Grenzeloos” gaan over een scala aan onderwerpen: de emotionele verwerking van de dood, de ontwapenende onschuld van een kind, twee mensen die het noodlot tarten, de moeizame integratie van een Somalische in de Nederlandse cultuur, de pijnlijke ontmoeting tussen geadopteerd kind en moeder, enzovoort.

Wat deze verhalen bijzonder maakt en samenbindt is de ontmoeting tussen culturen, het grensoverschrijdend karakter. Dat wordt bijvoorbeeld duidelijk uit het verhaal ”What's in a name”, dat gaat over een Chinees meisje dat opgroeit in Indonesië. Ze wil haar Chinese naam laten veranderen om problemen te voorkomen. Maar ook met een andere naam wordt ze op school geplaagd. „Welke naam ze ook had, ze zouden altijd een manier vinden om haar te laten merken dat ze er niet bij hoorde.”

Over het algemeen zijn de verhalen knap geschreven, met een scherp gevoel voor detail. De verschillen in schrijfstijl komen duidelijk naar voren. Zo blijkt dat deze auteurs hun eigen weg kiezen, een persoonlijk stempel drukken op het proza. Tegelijk wordt in veel verhalen duidelijk dat je schrijven niet zomaar leert, dat nog niet iedereen de kunst even goed beheerst. Met andere woorden: schrijven kun je tot op zekere hoogte leren, maar vertellen niet.

Waar het verschil precies in zit is moeilijk aan te geven, maar veel lezers zullen het haarfijn aanvoelen. In ”Grenzeloos” worden de grenzen van het proza afgetast. Het resultaat: een bundel die niet grenzeloos goed is, maar het lezen zeker waard.