Troosteloze verrassing
van Anna Gavalda

Als Le Figaro een verhalenbundel „dé verrassing van dit najaar” noemt, moet er wel wat bijzonders met ”Ik wilde dat ergens iemand op me wachtte” van de debutante Anna Gavalda aan de hand zijn. Dat klopt. De verhalen zijn zo grappig en huiveringwekkend tegelijk, dat je niets liever wilt dan de bundel in één ruk uitlezen. Daarna blijf je zitten met een leeg gevoel. Leeg, omdat er geen nieuwe verhalen meer zijn, maar vooral omdat het boekje de tijdgeest zo subtiel maar haarscherp onder woorden brengt: de mens leeft louter en alleen voor het hier en nu.

Het openingsverhaal zet meteen de toon. Een moderne, jonge vrouw versiert op straat een man, waarom kan ze niet precies aangeven. 's Avonds eten ze in een bistro, praten veel, maar niet over zichzelf. Bijna is de avond bedorven, als het mobieltje van de man afgaat, maar de hartstocht weet dat te overwinnen.

Het lijkt er al helemaal op uit te lopen dat beiden in één bed zullen belanden, als de verleidingstechniek van het mobieltje iets sterker blijkt te zijn dan de aantrekkingskracht van blote huid: in plaats van in haar décolleté te blikken, kijkt de man bij het aanhelpen van haar jas nog snel even op het display van zijn gsm'tje. Voor de vrouw heeft de man onmiddellijk voorgoed afgedaan, maar tegelijk verwenst ze woest haar eigen trots.

Troosteloos
Het is duidelijk dat het in deze bundel zal gaan over mensen van nu, die in wezen troosteloos door het leven gaan. Niet alle verhalen zijn zo vurig van toon als het eerste –er zitten ook ronduit sombere tussen– maar in geen enkel verhaal wordt ook maar de suggestie gewekt dat alleen een leven met God gelukkig maakt.

Integendeel, in het trieste verhaal ”Verlof” merkt een somberende soldaat op: „Minder dan ooit kan ik geloven in een God of aan iets anders Hogers. Het kan gewoon niet zo zijn dat je met opzet zou maken wat ik elke dag om me heen heb in de kazerne.” Aan dit verhaal dankt de bundel zijn titel, want de soldaat die met verlof thuiskomt, verzucht: ”Ik wilde dat ergens iemand op me wachtte... dat is toch niet te veel gevraagd.”

Anna Gavalda is zeker een talent. Ze formuleert trefzeker en ze schrijft op een manier die spanning verwekt. Ze weet personages te scheppen van wie je geen moment denkt dat ze verzonnen zijn; je ziet ze voor je en je leeft met hen mee. Juist omdat ze helemaal van deze tijd zijn en er een dwarsdoorsnede van vormen, is deze bundel zo boeiend. Maar wat helaas ook bij deze tijd hoort is het gebruik van platvloerse taal en vloeken; Gavalda maakt zich daar ook schuldig aan.