Dagen in de sneeuw

Het beste tijdstip om de novelle ”En het sneeuwde” van Calvin Miller te lezen was tijdens de witte dagen rond de afgelopen jaarwisseling. Een koude, donkere avond volstaat ook wel, maar het boekje leent zich echt niet voor een snikhete zomer.

”En het sneeuwde” is een verhaal waarin je helemaal weg kunt kruipen. De belangrijkste personages zijn zachtaardig en zelfs vriendelijk tegen mensen met ergerlijke gewoontes. Iedereen probeert voor elkaar klaar te staan en zelfs de nurks ontdooit tijdens de koude dagen.

Calvin Miller, onder meer predikant en schilder, situeert zijn verhaal in 1929, vlak voor Kerst. De dorpelingen in King of Prussia in Pennsylvania raken langzamerhand totaal ingesneeuwd. Voor Maria Withers, een jonge weduwe, is dat een rampscenario: ze heeft medicijnen nodig voor haar astmatische dochtertje Alexis. Gelukkig waagt de intellectuele zoon van de kolenboer, Erick Müller, zich met de vrachtauto van zijn vader naar Maria's huis; hij weet de medicamenten op tijd aan te leveren.

Het is dan niet de eerste keer dat Maria de deur voor hem opendoet. Al eerder is hij kolen komen brengen en daarbij bracht zijn verschijning haar danig in verwarring. Ze kan sindsdien bijna alleen nog maar aan Erick denken, maar ze wil haar overleden echtgenoot ook niet vergeten.

Weggejaagd
De vader van Erick, Hans, is de bruut die langzaam maar zeker zijn gevoelens toelaat in zijn hart. Jaren geleden heeft hij zijn zoon Otto weggejaagd, omdat die dienst wilde nemen in het Amerikaanse leger en dus tegen het volk van de Müllers, de Duitsers, zou gaan vechten. Sindsdien is er geen teken meer van Otto vernomen.

Het verhaal is natuurlijk eenvoudig verder te raden en zo gaat het in de novelle ook. Maar toch heeft Miller van een paar simpele verhaallijnen een warme, gevoelige en soms ook humoristische vertelling weten te maken. Zo laat hij Maria een halve bladzijde vechten om Erick uit haar hoofd te zetten, waarna de laatste zin van het hoofdstuk luidt: „Ze dacht aan Erick... en aan Erick... en aan Erick.”

Niet iedere lezer zal zich in het theologische idee herkennen zoals dat aan het eind van het boek is geformuleerd. Maria beaamt dan, nadat de huiselijke vrede is neergedaald en de liefde is ontbrand, de woorden van haar dochter: „We zijn allemaal kinderen van God.” Ook kan men de wenkbrauwen fronsen, omdat in het verhaal gelovige mensen Kerst óók met een kerstboom en cadeautjes vieren. Wie die verhaalgegevens naast zich neer kan leggen, heeft de mogelijkheid te genieten van een mooi geschreven boek waarin vertrouwen op God en medemenselijkheid op de eerste plaats staan.