Boeiende roman van Evans over onbaatzuchtige liefde

De les van de gemiste kansen

Michael Keddington is een arme jongeman met een droevig verleden. In ”Het medaillon” van Richard Paul Evans kan de lezer een stukje van zijn leven meebeleven. Michael neemt de lessen van een oude vrouw ter harte en maakt niet de fout die haar de liefde van haar leven kostte.

Het boek oogt alsof het uit de jaren zeventig stamt: een mokkakleurige omslag, en een binnenkant die ook al niet erg modern aandoet. Boven aan elke linker bladzijde staat de naam van de schrijver, boven aan elke rechter bladzijde ”Het Medaillon”, in een lettertype dat je eerder op de menukaart van een Oudhollands restaurant verwacht. Bovendien heeft elke vermelding van een nieuw hoofdstuk (er zijn er 32) een eigen pagina gekregen, met een kader erop als ging het om een fotolijst. Gelukkig is de inhoud niet oubollig en daar gaat het tenslotte om.

Michael beschrijft zijn leven met hier en daar wat zelfironie en dat wekt zo nu en dan een lichte glimlach op. Hij neemt de lezer meteen al voor zich in, want hij blijkt zijn moeder tot haar dood toe met liefde te hebben verzorgd. Voor 'nederige' baantjes haalt hij zijn neus niet op, want tijdens die zorgperiode werkte hij in een supermarkt en nu gaat hij in een verpleeghuis aan de slag.

Min mannetje
Zijn vriendin Faye is dol op hem en hij op haar, maar er is één groot probleem: Faye is rijk en haar vader vindt Michael maar een min mannetje. Faye kan de bezwaren van haar vader gemakkelijk naast zich neerleggen, maar Michael laat zich, tot ergernis van Faye, tot tobberijen en besluiteloosheid verleiden. „Het deed me pijn om Faye zo verdrietig te zien. Terwijl haar vader de geleidingsstof van haar misère was, was ik de stof die het ontstaansproces ervan bevorderde. In zekere zin streden haar vader en ik om dezelfde vrouw en dat is nooit een gemoedelijk soort rivaliteit, in de natuur niet en elders al evenmin. Helaas was ik het makkelijkst uit de reactievergelijking te verwijderen. Ik had niets te zeggen waarmee ik haar kon troosten. Daarom hield ik haar alleen maar zwijgend vast en leed met haar mee om het verdriet dat ik teweegbracht.”

Daarnaast speelt de angst van Michael dat hij in mindere of meerdere mate op zijn overleden vader lijkt, een alcoholverslaafde.

In het verpleeghuis ontmoet hij de oude Esther Huish, van wie een dagboekfragment voor elk hoofdstuk staat. Ze ontdooit langzaam en maakt Michael dan deelgenoot van haar leven in een oud mijnstadje, waar ze haar grote liefde door eigen schuld verloor. Tragisch genoeg heeft ze talloze onverstuurde brieven aan hem geschreven en ze denkt nog steeds aan hem. Uiteindelijk heeft Michael het aan haar te danken dat hij met Faye niet dezelfde fout maakt als Esther destijds.

Spannend element
Behalve Fayes vader is er nog iemand die het Michael niet makkelijk maakt. Daardoor wordt hij beschuldigd van moord op iemand uit het verpleeghuis en daarmee zorgt Evans voor een spannend element in het verder vooral op gevoelens gerichte verhaal.

Evans heeft een mooi boek geschreven. De zinnen doen weloverwogen maar niet gekunsteld aan; verder is het boeiend, zij het niet overdreven spannend. Bovendien kan het je leren zaken van een heel andere kant te bekijken, waardoor je haat plaats kan maken voor vergeving en liefde.