Dagboek van
Amish-vrouw

Miriam Mast zet graag haar gevoelens en gedachten op papier en daarom is ze erg blij dat haar man Nate een nieuw dagboek voor haar meebrengt. Het Amish-boerengezin heeft het druk gehad in de zomer, dus tijd voor een ritje naar de stad zat er niet in. ”Het slingerpad” is het tweede dagboek van Miriam.

Op de dag dat ze het nieuwe dagboek krijgt, schrijft Miriam meteen over hun geadopteerde dochter Dora van tweeënhalf jaar en hun tweeling Peter en Amanda van ruim een halfjaar. Na bijna twee jaar is ook dit dagboek vol; inmiddels zijn er vlak na elkaar nog twee baby's geboren, Sadie en Crist. „Vier baby's in drie jaar tijd! Toen ik het Nate vertelde, zei hij alleen maar: „Ja, we moeten het ijzer smeden als het heet is, zoveel tijd hebben we niet meer.” Dat is waar. Ik weet dat ik over een poosje te oud zal zijn (...).”

Tussenpozen
”Het slingerpad”, het vervolg op ”Miriam”, is geen dagboek waarin Miriam dagelijks een stukje schrijft; soms zitten er een paar dagen tussen, maar meestal zijn de tussenpozen groter, tot een maand toe. Alles wat haar bezighoudt, kan ze in haar dagboek kwijt. Niet alleen de dagelijkse en bijzondere gebeurtenissen krijgen een plaats, maar ook gedichten, bijbelteksten, psalmen en spontane gebeden.

Het dagboek doet dan ook vrij natuurlijk aan. Miriam legt bijvoorbeeld niet alles uit wat in het verleden is gebeurd, en waarover waarschijnlijk in het voorgaande deel te lezen valt. Zo wordt wel duidelijk dat Nate en zij Dora, het dochtertje van Priscilla, opvoeden, maar over de precieze toedracht blijft de lezer in het ongewisse.

Miriam laat zich in haar dagboek uit zoals ze zich op dat moment voelt. Ze vindt het reuze vervelend dat de poes waarop zij moest passen weggelopen is en als het beest weg blijft, raakt ze zelfs teleurgesteld in God. Als ze het dier dagen later vindt, is ze blij en opgelucht, maar over dank aan God lees je geen letter. Integendeel, ze schrijft badinerend: „Lieve help, wat een drukte. Wat een vreugde en tranen over een poes!” Op deze manier krijg je tenminste niet het idee dat Miriam een bewonderenswaardige vrouw is; ze is net als alle andere mensen iemand met goede en slechte eigenschappen en ze probeert in haar dagboek geen geflatteerd beeld van zichzelf te geven.

Stille wateren
Ook de rest van de gebeurtenissen komt aardig realistisch over. Zo denken velen dat ze de juiste verdachte op het oog hebben voor de vele diefstallen van de afgelopen tijd, maar ze blijken het toch mis te hebben. Aan de andere kant zie je regelmatig een illustratie van het maar al te ware spreekwoord ”stille wateren hebben diepe gronden”.

”Het slingerpad” –de titel wijst op twee jaar „vol vreugde en verdriet, tranen en gelach, verwachtingen en teleurstellingen, zonneschijn en regen”– is een mooi, warm boek. Er spreekt een verlangen naar een rustig en eenvoudig leven uit, een stil en gerust leven aan Gods hand.