De goede weg?

„Dag Corné, misschien tot ziens. Ik heb nu William die levend en vrolijk en menselijk is. De geestelijke wereld waarin jij leeft, is de mijne niet.” Met deze woorden neemt hoofdpersoon Christine afscheid van Corné, haar verloofde, die als militair naar Bosnië vertrokken is. Tijdens zijn afwezigheid is Christine verliefd geraakt op William. Ze besluiten te gaan samenwonen. Christine ziet het leven als „een grabbelton, waar je elke dag een nieuw pakje uit kunt halen.” Op Curaçao steelt ze een ring met magische steen (waardevol bezit van Williams vriendin Gina). Als gevolg daarvan belandt Christine in de gevangenis. William laat haar in de steek en gaat er met Gina vandoor. In de gevangenis komt Christine tot bezinning. „Het is alsof men of 'Iemand' haar alle gelegenheid wil geven haar leven te overdenken.” Haar ex-verloofde, inmiddels advocaat geworden, maakt de aanklacht ongedaan en betaalt haar schulden, zodat Christine de gevangenis mag verlaten.

Christine „gelooft toch wel dat ze nog van Corné houdt.” Op zijn beurt kijkt Corné haar diep in de ogen en zegt: „Je bent nu weer 'mien Christien' en geen schilderij meer!” De roman ziet er fris en veelbelovend uit, maar de inhoud komt op mij over als absurd en ongeloofwaardig. 't Is allemaal net te toevallig. Woorden als brievenbesteller en jongelingsvereniging hadden beter veranderd kunnen worden in respectievelijk postbode en jongensclub.