Op reis naar de eeuwigheid

Het lijkt erop dat Randy Alcorn met ”Op het randje van de eeuwigheid” een moderne versie van Bunyans ”Christenreis” heeft geschreven. De uitgever presenteert het weliswaar als een thriller, maar het boek beschrijft net als de ”Christenreis” de zinnebeeldige wereld waarin een mens verkeert die op weg is naar de hemel, of die daar naartoe op weg denkt te zijn.

Alcorn laat de reis van zijn hoofdpersoon Nick wel wat anders beginnen dan die van Christen. Terwijl Christen er door het lezen van de Bijbel van overtuigd is geraakt dat zijn ziel in gevaar is en Evangelist hem de weg wijst om de toorn te ontgaan, begint Nicks wandeling naar de hemel op het moment dat hij geen enkel lichtpuntje meer in zijn leven ziet.

Hulp aan God vragen is wel het laatste wat in hem zou opkomen. Hij vraagt zich trouwens al af of God bestaat, en als dat zo zou zijn, dan wil hij Hem graag verwijten dat het Zijn schuld is dat de wereld en Nicks leven vol pijn zijn. „Als Hij dacht dat ik met hangende pootjes naar Hem toe zou kruipen, kon Hij wachten tot Hij een ons woog.” Juist op dat ogenblik grijpt God in.

Nick komt buiten zijn toedoen terecht in een bovennatuurlijke wereld. Hij krijgt de boodschap dat hij de rode weg moet volgen om thuis te komen en gaat op pad. De wereld waarin hij nu leeft is in bepaalde opzichten anders dan de gewone wereld. Nick komt er niet alleen vreemde natuurverschijnselen tegen, maar hij blijkt ook op bepaalde momenten een volkomen heldere blik te kunnen werpen in zijn eigen leven en zelfs weer even in de gewone wereld te kunnen zijn. Dat zijn steeds ontluisterende ogenblikken voor Nick. Al zijn zonden en verkeerde gedachten komen aan het licht en de mensen om hem heen denken veel minder vleiend over hem dan hij altijd heeft vermoed.

Kloof
Al snel wordt duidelijk dat de persoon van de Houthakker, de verbeelding van de Heere Jezus, het beste met Nick voorheeft. Maar de verleiding om Joshua, de vermomming van Jezus, dus de duivel, achterna te lopen, komt steeds weer op Nick af. Net als in de ”Christenreis” leveren de hemelse en helse legermachten hevige strijd met elkaar en ook Nick loopt daarbij verwondingen op, maar hij brengt het er wel levend van af, terwijl anderen moeten sterven.

De reisgenoten die Nick heeft ontmoet, hebben het vaak over de Kloof die ze moeten, maar niet kunnen oversteken, de verbeelding van de scheiding tussen God en de mens. De Houthakker overbrugt die kloof voor Nick, nadat die in een aangrijpende episode uit alle macht spijkers in Zijn voeten heeft geslagen.

In de wetenschap dat de scheiding door de Kloof is opgeheven, reist Nick verder. Steeds heeft hij te kampen met zijn zonden. De ene keer lokt de verleiding van een rustiger leven, de andere keer steekt zijn hoogmoed de kop op en Joshua wakkert die gevoelens natuurlijk met liefde aan. Op betere momenten is hij menslievend en probeert hij anderen over te halen met hem de weg naar de hemel te lopen. Uiteindelijk komt hij aan bij de hemelpoort en daar loopt het allemaal toch weer anders dan hij had gedacht.

Dramatiek
Juist omdat het een geestelijke strekking heeft, is ”Op het randje van de eeuwigheid” zo'n intrigerend boek. God redt Nick, hoewel Nick niets van God wil weten. Daarmee tekent Alcorn Gods vrijmacht. Dat Nick van harte meedoet aan de kruisiging van de Heere Jezus, kom je in de ”Christenreis” niet tegen. Het is een vreemde gewaarwording om zo de haat van een mens tegen de Heere Jezus verbeeld te zien. Alcorn heeft geprobeerd te schilderen wat het betekent als je belijdt ”Ik sloeg Hem al die wonden”, maar doet dat met erg veel dramatiek.

De benaming voor de Heere Jezus, de Houthakker, klinkt me wat vreemd in de oren, maar meer moeite heb ik met de weergave van hoe Hij zich gedraagt. Alcorn laat de Heere Jezus Zich zo herkenbaar menselijk gedragen dat ik het wel eens oneerbiedig vind worden.

De boodschap van dit boek is een goede boodschap: God wil mensen redden, ook mensen die niet naar Hem vragen. Je kunt niet van Alcorns beschrijvende stijl houden, je kunt zijn moderne taalgebruik afwijzen omdat hij niet de tale Kanaäns gebruikt, je kunt allerlei details kritisch gaan uitpluizen en theologisch duiden en je kunt het boek afwijzen omdat Alcorn en de verhaalpersonen God bijna als een mens aanspreken, iets waar ik zeker moeite mee heb. Toch kun je er niet omheen dat dit boek je aan het denken zet over de staat van je eigen ziel.