Elizabeth Musser sluit romanserie over Algerijnse oorlog af

Ophélie, bewogen met daklozen

De onafhankelijkheidsoorlog tussen de voormalige kolonie Algerije en Frankrijk staat centraal in drie dikke romans van Elizabeth Goldsmith Musser (Atlanta, 1960). ”Beladen verleden” en ”Twee testamenten” vonden inmiddels hun weg naar het Nederlandse publiek. ”Twee bestemmingen” ligt nu in de winkel. Meer dialogen en minder sensatie onderscheiden dit deel van de vorige boeken.

Musser tekent in haar werk op wat ze hoorde uit de monden van hen die de oorlog hebben meegemaakt. Dat ze met deze mensen en hun verleden werd geconfronteerd, dankt ze aan het feit dat ze eind 1989 met haar gezin naar Montpellier verhuisde om er te evangeliseren. Deze Zuid-Franse plaats vormt dan ook een deel van het decor in haar werk.

Andere passages in haar romans spelen zich voornamelijk in Algerije af. Schetsen deel één en deel twee de situatie van rond de jaren zestig, in het nu verschenen boek stapt de lezer de jaren negentig binnen. De kleine Ophélie uit de eerste delen is in ”Twee bestemmingen” een vlotte lerares van 38 jaar oud.

Dat het tussen haar moeder Anne-Marie en haar stiefvader Moustafa én tussen haar vader David en diens vrouw Gabriëlla allemaal in orde is gekomen, bleek al op de laatste bladzijden van ”Twee testamenten”. Het doet je als lezer vermoeden dat het met Ophélie ook wel goed komt. Dit vind ik soms een minpunt in het werk van Elizabeth Musser. Ook uit ”Twee bestemmingen” blijkt dat het moeilijk is om een boek een overtuigend én totaal onvoorspelbaar ”happy end” te geven.

Dreiging
Toch blijft er voldoende spanning over. Dat Ophélie haar bestemming als echtgenote vindt, mag dan snel duidelijk zijn, wíé van de twee kandidaten het wordt, blijft voorlopig nog de vraag. Bovendien zijn er de zorgen rond Ophélies halfbroer Eric en zijn grote liefde, de Algerijnse Rislène. Rislène is –net als Eric– chris- ten geworden. Haar islamitische vader dreigt maatregelen te nemen.

Musser maakt die dreiging voelbaar. Ze informeert je verder over de economische malaise in Frankrijk –al voegt ze aan de feiten een flinke dosis romantiek toe– en geeft weer wat een grote invloed de oorlog van drie decennia geleden nog altijd heeft. Haar bewogenheid met mensen aan de rand van de samenleving komt vooral tot uiting in het karakter van Ophélie, die zich over daklozen ontfermt.

Ook verwoordt ze helder wat het wonder van het christelijk geloof betekent voor allen die de Heere Jezus Christus als hun Redder kennen. Het verschil tussen christendom en islam wordt door haar raak getypeerd. Wie geboeid werd door de voorgaande delen zal in ”Twee bestemmingen” niet teleurgesteld worden.