De eredienst als mooiste feest

Zien we de zondagse eredienst als een feest? Velen zullen dit niet beamen, hoewel Psalm 122 in de kerk uit volle borst gezongen wordt. Prof. dr. F. Viljoen, verbonden aan de Theologische Universiteit van Potchefstroom, breekt een lans voor de eredienst als „mooiste feest.”

„De grote godsdienstige feesten van het Joodse volk uit het Oude Testament laten ons op treffende wijze zien wat de inhoud van ons mooiste christelijke feest, de eredienst, behoort te zijn”, schrijft Viljoen. Hoewel we het niet in alles met hem eens zijn, valt er heel wat te leren. De acht hoofdstukken zijn telkens gelijk van opzet. Er worden enkele bijbelgedeelten en een psalm of lied genoemd. Na het Joodse feest en de vervulling ervan in het Nieuwe Testament maakt de auteur de toepassing naar het geloofsleven. Aan het einde van elk hoofdstuk enkele vragen die de stof samenvatten en stimuleren tot doordenking.

Joodse feesten
Het Pascha is vervuld in Jezus Christus, Die als Gods paaslam gestorven is tot verzoening. „Wanneer we in geloof schuilen achter het bloed van het Lam, zijn we veilig.” Het feest der Ongezuurde Broden wijst erop dat de christenen alle zonden (het onreine zuurdeeg) uit hun leven moeten wegdoen. Bij de rechtvaardigmaking behoort onlosmakelijk de heiligmaking. Het feest van de eerstelingen wil juist het positieve van de heiligmaking aanwijzen, namelijk de toewijding aan God. In deze feesten gaat het om de vrede met God. Pinksteren wordt eerst als oogstfeest behandeld, waarbij het in het Nieuwe Testament gaat om de inzameling van de geestelijke oogst (zending). Het pinksterfeest was voor de Joden ook het feest van de wetgeving. De vervulling is: „De Heilige Geest komt Zijn (Jezus') koningschap op aarde vestigen. Hij schrijft de wet van die Koning in ons hart.” Pinksteren leert wat de kracht van God is.

De auteur verbindt een afzonderlijk ”feest van de bazuinen” voor het Loofhuttenfeest met de wederkomst van Christus. De Grote Verzoendag wijst heen naar de Heere Jezus Christus Die Zijn bloed gaf tot verzoening en dit droeg in het hemels heiligdom. In de zondagse eredienst moeten daarom de zonden aan God beleden worden, gelovig ziende op het verzoeningswerk van Christus. Het Loofhuttenfeest wordt behandeld als feest van geestelijke rust.

In deze dunne paperback wordt ons heel wat aangereikt wat waardevol is om verder doordacht te worden. De auteur probeert telkens de verbinding te leggen met de zondagse eredienst, maar is niet consequent in zijn argumentatie. De ene keer noemt hij de eerste dag na de sabbat als belangrijk gegeven (dus de zondag). Een andere keer noemt hij de zevende dag zelf (dus de sabbat). Helaas zorgt de beknoptheid waarvoor gekozen is dat de lezer argumentatie mist en ook vragen houdt.

Verdieping wenselijk
Dit boekje zou mijns inziens ook aan diepgang gewonnen hebben, wanneer gekeken was hoe Messiasbelijdende Joden met de Joodse feesten omgaan.

Laat elk gemeentelid het boekje lezen en erover nadenken, het is verrijkend.