Gebed om vergeving,
behoud en reveil

De oud-pastor van Nunspeet ds. J. H. Velema is een bevlogen mens. Dat blijkt opnieuw uit zijn laatste pennenvrucht: ”Dubbel appèl”. De psalmen 82 en 119 vormen het uitgangspunt, samen met een bijgewerkte toespraak over het thema: ”Slaapt u? Wordt dan wakker”. Dit bewogen boekje leent zich niet voor een kritische bespreking, dat zou geen recht doen aan het verantwoorde appèl van de auteur.

Natuurlijk moeten we dit profetisch aandoende appèl toetsen aan de Schrift. Die toets kan het op fijne wijze doorstaan. Hier klinkt het werk van de Heilige Geest. Op overtuigende wijze legt de auteur Psalm 82 uit. De inhoud komt onverwacht helder in onze situatie te staan.

Aan de hand van Psalm 82 en Psalm 119 spreekt ds. Velema over het appèl dat we op de Heere God mogen én moeten doen vanwege het onrecht, de zonde, de misdrijven in onze samenleving: „Sta op, o God, oordeel het aardrijk.” „Mogen overheidspersonen wetten maken om dit leven in de moederschoot te laten afbreken? Is het rechtvaardig om mensen met een handicap, die de gemeenschap veel geld zullen kosten, maar op te ruimen en de betrokken aanstaande ouders het recht te geven zo'n leven af te breken? Is het Gods bedoeling dat euthanasie wettelijk wordt geregeld? Moeten ook jongeren het recht krijgen dit leven te beëindigen? Is dat rechtvaardig? Straalt van zulke bepalingen Gods heerlijkheid, majesteit en rechtvaardigheid af? Is er nog recht op deze wereld?”

Binnenkamer
Met de dichters van de Psalmen 82 en 119 klinkt een appèl op de hoogste Rechter: „Sta toch op, o Heere.” Alle 'protest' moet hier beginnen. Ons verzet heeft geen waarde als in de samenkomsten van de gemeente en in de binnenkamer dit gebed niet klinkt.

Dit boekje is een bewogen appèl op christenen om op deze wijze in gebed tot God te gaan: naar Gods recht snakken wij.

Vervolgens stelt ds. Velema ons de vraag of we niet slapen. Leggen we, zo vraagt hij terecht, ons niet geruisloos neer bij het feit dat de kerk naar de rand van de samenleving wordt of is gedrongen? De verticale richting is weg uit ons leven.

Op de vraag naar het waarom van deze horizontale levenshouding geeft hij een aantal antwoorden die onze doordenking meer dan waard zijn: hij wijst op de tijdgelovigen. Soms sust de prediking mensen in slaap. Er is grote welvaart, maar geen verwachting van de wederkomst. Daaraan is toe te voegen: er is de ontstellende verdeeldheid, de verscheurdheid van het lichaam van Christus. Dat maakt ons ongeloofwaardig.

Diepe nood
Hier ligt voor de gemeente zelf en voor onze boodschap naar de wereld om ons heen een diepe nood, die we in het licht van de Schriften onvoldoende peilen. Opnieuw moeten we de eigenlijke nood van kerk en wereld om ons heen ontdekken: de ontgoddelijking en de ontmenselijking van het leven. Dan zullen we bewogen, in ootmoed om onze zonden, God bidden om vergeving, behoud, reveil: „Wij hebben gezondigd. Wij en onze vaders.”

Een dubbel appèl: ook op ons. Zeker, zegt de auteur, verootmoediging is het werk van de Heilige Geest, maar we moeten wel het klimaat scheppen waarin Hij werken kan. Is het onmogelijk om te komen tot een nationale appèldag? Een dag waarop christenen, ondanks verscheidenheid, één zijn in ootmoed, in getuigenis, in het „alzo spreekt de Heere”, in gebed.

„Een nationale getuigenisdag”, niet als demonstratie of als protest, maar in verootmoediging en bezinning en gebed. Overigens, niet als een incident, maar passend in een totale levenshouding. „Wie weet, God mocht Zich wenden.” Wie neemt het initiatief? Profeet, sta op!