De zomers van Van de Hulst

Niet elk kinderboek dat ooit succesvol was, leent zich jaren na verschijning voor een herdruk. De proza en poëzie die Van Alphen voor de achtiende-eeuwse jeugd schreef, vindt een volwassene van nu wellicht nog interessant, kinderen doe je er geen plezier meer mee. Herdrukt werk van W. G. van de Hulst heeft naar mijn besef nog steeds bestaansrecht. De bundel ”Zomerverhalen” bewijst het.

Toch richt het voorwoord van deze nieuwe uitgave zich tot volwassenen. „In uw handen heeft u een kinderboek”, schrijft mevrouw R. M. van de Hulst. Even verderop blijkt dat Van de Hulsts kleindochter echter nog steeds kleine lezers op het oog heeft: „(...) Zo hoop ik dat u en uw kinderen, of kleinkinderen of leerlingen deze verhalen weer zullen ervaren.”

Tijdloos
Het is waar: de meeste jongetjes bezitten geen witte sik meer. En steenkool ziet een zevenjarige tegenwoordig evenmin dagelijks. Maar met weed, milieudelicten en bankovervallen uit hedendaagse boeken krijgt tenslotte ook niet elk modern kind persoonlijk te maken. Als de motieven die een auteur kiest tijdloos zijn en als zijn taal verstaanbaar is, doet het er niet altijd toe of een hoofdpersoon in een bedstee of een stapelbed slaapt; op klompen loopt of op Nikes. Bovendien wordt de betekenis van een enkel verouderd woord zoals tilbury aan de hand van een voetnoot uitgelegd.

Goed tegenover kwaad; opkomen voor het zwakke; liefde voor weerloze dieren; plagerijen en verzoening; boze dromen en troostende moeders. Thema's van alle tijden kenmerken ”Zomerverhalen”. Elke hoofdstuk vertelt hoe juist kleine dingen grote waarde kunnen hebben.

Net als het in 1997 verschenen ”Winterverhalen” ziet de bundel er verzorgd uit. Het leuke is dat er behalve bekende verhalen en een dun boek (”Het gat in de heg”) ook minder bekende bijdragen in opgenomen zijn. Dit voorkomt dat bepaalde verhalen in de vergetelheid raken. Als volwassen lezer had ik overigens wel graag willen weten waar en wanneer de auteur deze vertellingen voor het eerste publiceerde.

Positief
De tekeningen van junior blijven tot de verbeelding spreken. Van de sprookjes waarin kinderen piepklein worden, om op de rug van een rups of vogel op reis te gaan, had er wellicht eentje kunnen vervallen. Als je er drie vrij snel na elkaar leest, kom je veel van hetzelfde tegen.

Het blijft uiteraard het leukste de verhalen in hun oorspronkelijke –nu bijna antiquarische– uitvoering te lezen, vergeelde bladzijden om te slaan en de geur van oude boeken in te ademen. Niet iedereen kan de originele, vaak prijzige, verhalen echter meer te pakken krijgen. Bovendien kun je ze beter niet aan kindervingertjes overleveren. Deze bundel is een goed alternatief. Van mij mag er veel uit (voor)gelezen worden.