Vluchteling

„Ik zag de pluisjes van de distel zweven en even verder op de golven neerstrijken en toen gebeurde er iets vreemds mee: ze werden mensjes die wanhopig probeerden te zwemmen... Ik ben een pluisje van de zee, zeg ik hardop. Dat lijkt me heel wat beter dan zo'n pluisje van het leven.”

Op deze manier verklaart Tan, de hoofdpersoon in ”Een pluisje van de zee” (een herdruk) van Willy Spillebeen, de titel. Tan is een vijftienjarige Vietnamese vluchteling. Verteld vanuit verschillende personen (Tan, een pleegmoeder, een pleegvader en een oude kloosterzuster) wordt het waar gebeurde, indrukwekkende verhaal over deze jongen langzaam duidelijk. Na lang gezwegen te hebben over alle verschrikkingen die hij heeft meegemaakt, kan hij uiteindelijk niet meer zwijgen. Als lezer word je dan geconfronteerd met zijn verhaal. Dit gebeurt op een eenvoudige, maar tegelijkertijd ook indringende manier. De situatie in zijn land, de onmenselijke toestanden die hij op een boot meemaakt, de aanval door Thaise zeerovers en de verschrikkelijke werkelijkheid van de dood van zijn broertje. Al lezend bemerk je dat de stukjes van de puzzel van zijn leven bij elkaar komen.

Het verhaal is onmiskenbaar boeiend. De onmacht, de eenzaamheid, het niet begrepen worden van Tan nemen ook de lezer ”gevangen”. Terecht wordt aangegeven dat het boek geschikt is voor jongeren vanaf 14 jaar, ware er geen ander bezwaar: onbegrijpelijk en schokkend vind ik de véle vloeken in dit boek. Gevoelens van onmacht en wanhoop kunnen ook anders onder woorden worden gebracht. Zowel inhoud als opbouw vergt concentratie van de lezer.