Folcmar is een vondeling

Onlangs vroeg ik mijn 12-jarige dochter het jongste boek van Henk Koesveld te lezen, ”De houten speelbal. Avonturen in de Middeleeuwen”. Zo had ik een kinderjury, zij het een zeer kleine. Toen ze het boek na een aantal dagen uithad, was ze er erg enthousiast over: ze vond het heel spannend en had alles begrepen. Hierdoor aangemoedigd sloeg ik ook aan het lezen.

Dit derde middeleeuwse avontuur van Koesveld begint in het klooster Sint-Agatha in Noord-Brabant. Folcmar, de hoofdpersoon, wordt bij zijn vriend, broeder Simon geroepen. Deze is stervende en vertelt Folcmar een aangrijpend verhaal: Folcmar is een vondeling, broeder Simon heeft hem gevonden bij de kloosterpoort, een linnenzakje met daarin een halve houten speelbal aan zijn been geknoopt.

Na de dood van zijn enige vriend voelt Folcmar zich steeds minder thuis in het klooster. Als hij ten slotte de fout maakt een vervalste hoorn van een eenhoorn te kopen en als gevolg daarvan in de kerker wordt opgesloten, is de maat vol. Folcmar besluit te vluchten. Hij komt in het slot van Arnold van Egmond, hertog van Gelre terecht. Ook de leeuwen van de hertog leert hij kennen, Folcmar wordt zelfs leeuwenoppasser.

Toen ik over de leeuwen las, kreeg ik zo mijn twijfels. Na enig speurwerk kwam ik echter tot de conclusie dat het voor Europeanen in die tijd mogelijk moet zijn geweest aan leeuwen te komen, aangezien Hendrik de Zeevaarder, een Portugese prins die leefde van 1394 tot 1460, in 1415 de stad Ceuta in Afrika veroverde. Uiteindelijk bereikten zijn schepen zelfs Sierra Leone aan de West-Afrikaanse kust. Handelaars als zij waren, zullen de Portugezen ook wel in dieren gehandeld hebben.

Geslaagd
Hoe Folcmar uiteindelijk de andere helft van de speelbal terugvindt en daarmee zijn tweelingbroer Robart, hoe hij gedwarsboomd wordt door de misdadiger Jorg en hoe hij zijn tekentalent al meer ontwikkelt, het is allemaal te lezen in dit boek.

In het naschrift legt Henk Koesveld historische verantwoording af voor de inhoud. Hij is er mijns inziens volledig in geslaagd een verantwoord historisch verhaal te schrijven, waarbij hij zich ook fantastisch heeft ingeleefd in de denkwereld van de middeleeuwer.

Kortom: ik kon mijn dochter alleen maar gelijk geven.