Baby Droppie

„Mama zegt altijd dat haar kinderen haar grootste rijkdom zijn, haar schatten, het allerliefste dat ze heeft!” Daarom zal mama blij zijn met het babytje dat Farafina in het oerwoud vindt. Dit is de rode draad van ”Droppie”, een schitterend prentenboek van Anne Wilsdorf.

Met humor verhaalt Wilsdorf over een blank babytje dat gevonden wordt door Farafina, een klein negermeisje. Ze redt het uit de greep van een boa constrictor. Gewikkeld in een pak grote bladeren met de slang als lint eromheen, verrast Farafina haar sprakeloze moeder. Die vindt echter dat zij met haar kinderen Mazarine, Pablita, Merimée, Kokocelle, Rachid, N'Gundrun, Irénée, Rodolfo en Farafina de handen vol heeft. De baby, Droppie, moet maar naar tante Drosera. De kinderen verzinnen van alles om haar van dit idee af te brengen. Het resultaat is dat er op de laatste bladzijde een prachtige familiefoto van de trotse ouders met de kinderen en het nieuwe zusje Droppie wordt gemaakt.

Dit prentenboek is erg komisch, onder meer in het taalgebruik. Regelmatig worden de exotische namen van de familie herhaald. Gezichtsuitdrukkingen trekken de aandacht. Terwijl het hele gezin donker getint is, noemen ze het blanke zusje Droppie. Veel humor zal de kleuters wellicht ontgaan, maar op deze wijze geniet ook de voorlezer. Ook de tekeningen, vol opvallende details, bepalen de sfeer. Als het hele gezin druk bezig is met het klaarmaken van melk voor de baby, zie je een aapje in de boom dat vogeltjes voert, een varkentje dat lachend luiert en een hondje dat probeert te drinken bij de koe.

Kortom, dit prentenboek zal eindeloos vaak voorgelezen worden. Slechts de tekening van het skelet in de spreekkamer van de dokter is een dissonant in dit sprankelende boek.