Klein, groot, klein

„Channelijne was een klein meisje. Of, nou ja, klein... Zo heel klein was ze nu ook weer niet. Ze was bijvoorbeeld groter dan de baby van buurvrouw Sara. En groter dan de kat.”

Het prentenboek ”Het kleine grote meisje” van Uri Orlev is oppervlakkig gezien een leuk geschreven en heel goed getekend kinderverhaal. Maar wie tussen de regels doorleest, proeft meer. Channelijne is de wat ongelukkige naam voor het kleinste meisje van de klas. Ze schreeuwt als ze tegen haar ouders praat, omdat ze denkt dat ze haar anders niet horen, zo ver weg zijn hun hoofden. Haar ouders moeten zich heel diep bukken om Channelijne in de ogen te kunnen kijken. Channelijne is daarover boos en dat bewijst haar droom. De rollen zijn opeens omgekeerd. Channelijne is groot en sterk en loopt met reuzenpassen door het huis. Ze moet haar piepkleine ouders uit bed tillen en helpen met aankleden. Ze droomt dat ze „Geen gezeur en aantrekken wat ik je geef” tegen haar vader en „Blijf met je graaivingers uit de kast, ik pak wel een jurk voor je”, tegen haar moeder zegt. Onbewust reageert ze hiermee de woede over haar ondermaatse uiterlijk af, maar de auteur had in die woede wat mij betreft meer respect voor haar ouders over kunnen laten. Als haar ouders naar het werk zijn (ook een vanzelfsprekendheid in het boek), blijft er een pijnlijke stilte over in huis. Dan wordt Channelijne wakker.

„Ben ik nu klein of groot?” vraagt ze verbaasd. „Je bent groter dan Ruth, maar kleiner dan papa”, zegt haar moeder. „Dan ben ik dus een klein groot meisje”, constateert Channelijne. De Israëlische Uri Orlev, die het concentratiekamp Bergen-Belsen overleefde, ontving voor zijn hele oeuvre in 1996 de Hans Christian Andersenprijs.