Vijf pubers vormen een fietsgroep

Jongelui die altijd plezier willen maken en één meisje dat 'anders' is. Twee ingrediënten voor de knap geschreven jeugdroman ”Bloedrode wanten”.

De schrijfster C. Visser-Sluiter heeft een actueel thema aangesneden: pesten. Vijf pubers vormen een fietsgroep tussen hun woonplaats en school. Hettie mag ook mee. Ze mogen haar wel. Totdat er iets gebeurt waardoor ze haar ”vroom” vinden. Dan begint het pesten. Intens gemene dingen halen ze met haar uit. Hettie ziet het niet meer zitten: ze zal van de brug afspringen. Hier begint het boek. De spanning is meteen tastbaar. Hetties zelfmoordpoging wordt verijdeld. Haar twee roden wanten zijn voor Jeroen en Laura een herinnering aan Hetties plan. Het treiteren gaat echter onverminderd door.

Enig kind
In deel twee van het boek komen we in de vorm van flashbacks meer te weten over Hettie. Als enig kind van egoïstische ouders is ze wel eenzaam maar niet alleen. Ze heeft de Heere lief. Steeds belijdt ze Hem haar schuld en ongeloof. En Hij is genadig en barmhartig. De moeilijkheden blijven, maar ze geeft in een stil vertrouwen alles over aan de Heere. Dan eindigt het boek waar het begon, maar nu gaat het verder. Hettie mag niet zelf een eind aan haar problemen maken. Dat doet de Heere op Zijn tijd. Aangrijpend moment voor de fietsgroep. Jeroen en Laura hebben ieder nog een rode want: een bloedrood geheim. En hun ouders weten van niets. „Want het zijn toch zulke leuke spontane kinderen!”

In ”Bloedrode wanten” is alles levensecht beschreven. Het taalgebruik is (helaas) dat van 'onze' jeugd. Toch is het een waardevol boek. De tere omgang van Hettie met de Heere is op een mooie manier beschreven. Om jaloers op te worden! Ouders, leraren en leerlingen van het voortgezet onderwijs zouden dit boek moeten lezen.