Recensie door A. Tukker-Versluijs - 14 oktober 1998

Over Zus, die tien broers heeft

Een (letterlijk) stevig boek, boordevol korte zinnetjes die klinken als muziek, voor kinderen vanaf ongeveer 7 jaar, dát kom je niet zoveel tegen. “Helden op sokken” is wel zo'n boek. Annie Makkink, die veel ervaring heeft op het gebied van leesonderwijs, heeft duidelijk plezier in het schrijven. De (kleuren)illustraties van Marit Törnqvist maken het boek helemaal áf.

Voor kinderen van 6 à 7 jaar zijn er niet veel boeken die één heel lang verhaal bevatten, en tóch niet saai zijn. “Helden op sokken” is opgebouwd uit korte zinnetjes. Vooral als je die hardop leest, valt op dat ze een speelse cadans bevatten. Bovendien zorgen de vele functionele herhalingen voor makkelijk leesbare hoofdstukken. Je zou de inhoud van het boek dan ook bijna poëzie kunnen noemen. En dat is voor beginnende lezertjes erg aantrekkelijk!

”Helden op sokken” gaat over Zus, die tien broers heeft, van Tien tot Een. Elke dag als de zon opkomt, gaan de broers op stap. Ze gaan op avontuur uit. 's Avonds, als ze moe thuis komen, heeft Zus alles voor elkaar. Ze heeft geboend en gewassen. De bedden opgemaakt en kolen geschept. De kachel aangemaakt en bonen gedopt. De tafel gedekt en eten klaargemaakt. Spek met bonen. Elke dag.

Hoogste lied
Op een dag vindt Zus het welletjes. Zij wil ook op avontuur. De kat gaat mee, en Een ook. Een, die zo mooi kan zingen. Altijd het hoogste lied. En Zus beleeft een groot avontuur. En wat ze dan ontdekt... de namen van haar broers en die van haarzelf! Voortaan blijft Willemijn niet meer alleen achter, maar doet ze gewoon mee met haar broers.

De auteur zegt zelf van haar boek dat het „het verhaal van mijn betovergrootmoeder” is. „Misschien ook een sprookje, maar dan vol avontuur. Alles wat een zesjarige moet weten staat erin. Een verhaal voor (klein)kinderen en (groot)ouders, om voor te lezen en zelf te lezen: hardop, met rooie oortjes. En dan boek dicht en naar buiten, op avontuur, want het is toch jammer om de hele dag binnen te zitten als de wereld zo wijd is?”

Nóg een dingetje is jammer. Hoewel het boek qua taalgebruik vér boven menig kinderboek uitsteekt, vind ik een uitdrukking als „ze schrikken zich dood” niet passen.

De uitgave van het boek is mede tot stand gekomen dank zij een subsidie van het Nederlands Literair Produktie- en Vertalingsfonds en de Mondriaanstichting. Het bevat ook het vignet van de Stichting Nederlandse Kinderjury 1999.