Recensie door Marianne Witvliet - 7 oktober 1998

Heimwee

„Rat stond op een heuvel en keek over het land naar de horizon. Wat is de wereld toch mooi, dacht hij...”. De prachtige poëtische openingszin van “Kikker en de horizon”. Met dit boek bewijst de bijna 75-jarige Max Velthuijs weer eens dat zijn leeftijd hem beslist niet verhindert om heel dicht bij het kind te blijven.

Rat besloot dat het tijd werd om weer eens wat van de wereld te gaan zien. Kikker wilde met alle geweld mee, ook al zei Rat tegen hem dat hij nog te klein was. „Mooi is het hier”, begon Kikker na een tijdje. „Heel anders dan thuis”. Want hij was nog nooit zo ver van huis geweest. Het duurde niet lang of Kikker stelde alle vragen die kinderen stellen als het allemaal toch ietsepietsie te lang duurt. „Ik heb honger”, „Zijn we er nog niet?” en „Wanneer gaan we naar huis?”. Hij viel achterover in het gras. „Niet zeuren”, zei Rat. „Als je iets van de wereld wilt zien, moet je er wat voor over hebben”. „Hoe zou het thuis zijn?” vroeg Kikker treurig. Het duurde niet lang of Rat moest Kikker dragen. „Rat, ik ben ziek”, zei Kikker. „Ik voel me zo raar. Ik verlang naar huis”. „Je bent nog te klein voor een reis om de wereld”, zei Rat ten slotte. „Je bent niet ziek, je hebt heimwee”. „Thuis...”, zei Kikker dromerig. „Kom op”, zei Rat. „We gaan terug”. Plotseling kon Kikker weer lopen...

De boeken over Kikker, Eend, Varkentje, Rat en Haas hebben alles wat kinderboeken tot bestsellers maakt. Ze zijn eenvoudig, hartverwarmend, vertederend, humoristisch en hebben een bodem. Achter de bedrieglijke eenvoud van tekst en tekeningen schuilt een groot vakmanschap. Velthuijs won met zijn boeken één Gouden en twee Zilveren Griffels, twee Gouden en één Zilveren Penseel, de E. du Perronprijs en een Vlag en Wimpel en ook dit boek verdient zonder meer een prijs.