Waardevol prentenboek over adoptie

Bruine Boaz is aanwinst
in boekenland

Een prentenboek breng je niet zomaar op de markt. In de christelijke boekenbranche worden dergelijke rijkgeïllustreerde uitgaven doorgaans uit het buitenland overgenomen. Als je geen breed verspreidingsgebied hebt, kun je alleen met een gulle sponsor achter de hand aan een kleinere oplage denken. Uitgeverij De Banier durfde het met ”Boaz is bruin” van Annemarie van den Berg en Willemijn de Weerd echter wel aan. Niet zonder reden, lijkt me.

Op pagina één van dit leuke boek staat Boaz aan het begin van zijn eerste schooldag. Hij mag voor die gelegenheid zijn nieuwe broek aan. Op een aandoenlijke manier beschrijven de auteurs zijn verbazing omdat niemand in de klas daar iets van zegt. De meeste kinderen kijken naar hem. En zwijgen.

Poeder
Als ze in de zandbak gaan spelen, ontdekt Boaz de reden. Een meisje informeert of zijn „buik ook bruin” is. Een jongetje vraagt zich af of „het er niet af kan.” Er gaat een lampje bij hem branden. „Dan wordt Boaz boos, heel boos.” Ruzie op school en stilte thuis zijn het gevolg. Papa en mama snappen niet waarom hun jongen z'n belevenissen niet vertelt.

Totdat mama Boaz in de badkamer aantreft. Daar probeert hij zijn velletje met poeder wit te maken. Mama vertelt aan Boaz hoe zij en papa hem hebben opgehaald uit een ver land. Zijn moeder kon niet voor hem zorgen. Dat Boaz bruin is, komt doordat zij ook bruin was. Nu zijn papa en mama niet alleen de vader en moeder van Jiska en David, maar ook van Boaz. „En of jullie nou wit zijn of bruin, we houden van jullie alledrie evenveel.”

Ook op school komt alles goed. Juf Inge vertelt dat de Heere alle kinderen verschillend gemaakt heeft. Bij Boaz thuis wordt er die avond over nagepraat. Papa is kaal, Jiska heeft leuke sproeten en David heeft grote voeten, constateren ze met z'n allen. „En Boaz?” vraagt mama. Even is het stil. Dan zegt David: „Onze Boaz is bruin.”

Aanwinst
Knap, als je met zo weinig woorden (het boek telt slechts 25 bladzijden) zo veel kunt zeggen. Diny van de Lustgraaf droeg daaraan een belangrijke steen bij met haar vrolijke en vertederende tekeningen. Met een paar strepen weet ze emoties goed weer te geven en situaties raak te typeren. Tegelijk gebruikt ze details die kleine kinderen aanspreken: een schoolbeker op een krukje, een puddingvorm in de zandbak.

De uitgever verzuimde een avi-niveau te vermelden. Een prentenboek komt meestal als voorleesboek uit de kast, of als een van de eerste boeken voor beginnende lezers. Voor hen vind ik sommige zinnen te lang. „Het meisje zegt niets en ook de andere kinderen kijken hem vreemd aan”, is zo'n zin die heel goed geknipt zou kunnen worden. Dat papa en mama geregeld vader en moeder worden genoemd, ligt niet helemaal voor de hand en ergens „niet zo zeker van zijn” (blz. 9) is best een moeilijke uitdrukking.

Dit neemt niet weg dat bijna geijkt geworden thema's zoals de eerste schooldag, adoptie, plagen en discriminatie op een originele en waardevolle manier in dit boek zijn uitgewerkt. Daarmee is de bruine Boaz wat mij betreft een aanwinst in boekenland.