Hartstocht voor chocolade

„Chocolade is het volmaakte voedsel, aangenaam en toch gezond, weldadig herstellend bij uitputting, valt goed bij zieken, bij mensen met droog temperament, bij sprekers in het openbaar... Het is heilzaam voor maag en brein en is dan ook het beste hulpmiddel voor schrijvers en dichters”, aldus een citaat van baron Von Liebig in ”Weg van Chocolade”.

Met evenveel humor baant auteur en restaurateur Marcel Desaulniers zich een weg naar de recepten. Dat je van chocolade hoestbuien, acne of in het ergste geval een allergische reactie kunt krijgen, laat Desaulniers, die zijn boek de ondertiteling ”Alles over een verterende hartstocht” meegaf, gemakshalve achterwege.

Uit het hoofdstuk ”Chocolade allerlei” blijkt dat de cacaobomen, waaraan de peulen met de cacaobonen groeien, reeds door indianen in Midden-Amerika en Zuid-Amerika gekweekt werden. Zij brouwden daar een bittere drank van die het libido heette op te wekken. Pas in de 19e eeuw vond men uit dat je chocolade gewoon kunt eten. Uit dit hoofdstuk blijkt ook dat witte chocolade geen chocolade is, omdat het geen echte cacao bevat.

Hoe humoristisch en uitvoerig de toelichtingen en tips van de chef in ”Weg van chocolade” ook zijn, het is zonder meer een boek voor gevorderden. De chocoladesauzen en koekjes zijn wat receptuur betreft goed te overzien, maar naarmate je verder leest, stijgt zowel het aantal calorieën als de moeilijkheidsgraad, het aantal ingrediënten en de hoeveelheid keukengerei. Zo moet je voor de witte-chocoladekwarktaart verschillende dagen uittrekken en passen de meeste recepten in het laatste gedeelte van het boek met geen mogelijkheid meer op één bladzijde. Voor de absolute topper ”Chocolade bruidstaart” zijn vijf bladzijden uitgetrokken, heb je veertig soorten keukengerei nodig en 27 ingrediënten. De taart is, het moet gezegd, bedoeld voor zestig tot 120 personen...

Hoofdstuk vijf kreeg de toepasselijke titel ”Chocolade delirium” mee. Desaulniers geeft in zijn ondertiteling al grif toe verslaafd te zijn aan zijn eigen baksels. Dat bracht hem er waarschijnlijk toe zijn gebak namen mee te geven als ”Chocolade verschrikking”, ”Dubbele mokka waanzin-ijs” of ”Fatale chocolade”.

Wie durft?