Stinkende jassen

Schaken is niet alleen een zinvolle hobby, een oefening in logisch denken, concentratie en strategie, het is ook wetenschap en sport. Rond de wedstrijden en de spelers bestaan talloze aardige anekdotes, bizarre gewoonten en merkwaardige gedragingen. Errit Petersma, die als ex-voorzitter van een Amsterdamse schaakclub en betrokkene bij het Max Euwe-centrum de Amsterdamse schaakwereld van binnenuit kent, heeft een boekje geschreven dat de mens achter de schaker belicht, ”Prettige partij. Over de hebbelijkheden van de schaker”.

Petersma gaat onder meer op de volgende vragen in: Waarom kunnen schakers zo moeilijk tegen hun verlies? Waarom stinken hun jassen? Waarom komen ze zo vaak in tijdnood? Waarom lossen ze met verbetenheid cryptogrammen op? Wat is de enige zet? De auteur geeft ook blijk van kennis van de geschiedenis van het schaakspel. Over de schaakklok: „Louis Paulsen was zo'n fervent tegenstander van de beperking van de bedenktijd dat hij het zand in de zandloper bevochtigde.”

Kort na het moment dat ik me bij lezing van een derde deel van dit boek realiseerde een uitgave zónder vloeken in handen te hebben, werd ik hierin teleurgesteld. En die teleurstelling is alleen maar groter geworden.