Huwelijk met islamitische arts liep op mislukking uit

„Met smart zocht
ik mijn kinderen”

Huiveringwekkend dramatisch en toch vol vertrouwen op God: dat is het levensverhaal van Elisabeth Stahlschmidt. Een aangrijpend, schokkend en ontroerend verhaal. ”Ver van mijn kinderen” is het portret van een door het leven getekende vrouw, met een enorm doorzettingsvermogen, sterke wilskracht en vast geloof in Gods leiding. In haar leven gebeurt zo veel verschrikkelijks dat je zou denken dat het alleen in een boek kan gebeuren. Helaas is het schrijnende werkelijkheid.

In haar boek vertelt de Duitse tandarts over haar liefde voor een Egyptische arts, Hussein. De verschillen tussen hun cultuur en godsdienst, het christendom en de islam, die ze zelf eerst bagatelliseert, zijn levensgroot. Zo pijnlijk groot, dat als gevolg daarvan Hussein hun vier kinderen ontvoert. Terwijl je je als lezer vertwijfeld en wanhopig afvraagt of er dan niemand is die dit onrecht ongedaan kan maken, blijft de auteur zelf een dappere vrouw, die alles in Gods handen kan leggen. Natuurlijk kent zij ook haar innerlijke strijd.

Kloosterleven
”Ver van mij kinderen” beslaat de jaren 1972 tot en met 1994 en de landen Botswana, Duitsland en Egypte. De (nu 50-jarige) tandarts Elisabeth besluit op 23-jarige leeftijd dat ze niet in de westerse luxe wil blijven leven. Ze wil God en de naaste dienen en „een leven met Jezus leiden”, en wordt non bij de Ursulinen. Ze verblijft in verschillende kloosters en maakt daar, en tijdens haar reizen, veel mee. Echt wennen aan het leven als non kan ze niet.

In Botswana gaat ze in een kliniek werken. Daar ontmoet ze Mohammed Hussein, een Egyptische arts. Ze raken smoorverliefd op elkaar. Elisabeth zet al haar zeden en gewoonten overboord en trekt bij Hussein in. Ze breekt met het kloosterleven. Als blijkt dat Elisabeth zwanger is, besluiten Hussein en zij te trouwen. Ondanks al hun verschillen is ze ervan overtuigd dat ze met Gods hulp alle barrières kan slechten.

Ze beleven een geweldige tijd in Botswana. Maar Hussein wil terug naar Egypte. Voor hem was het verblijf in Botswana alleen een manier om van zijn eerste vrouw af te komen en om geld te verdienen. Elisabeth zag haar verblijf in Botswana echter als roeping. Als Elisabeth zwanger is van haar derde kind, verhuizen ze naar Caïro. De armoedige omstandigheden (ze hebben het daar veel slechter dan in Botswana) en de benauwdheid van de immense stad zijn voor Elisabeth een grote cultuurschok. Als hun vierde kind geboren is (de dag na de bevalling neemt ze haar baby mee en gaat ze gewoon weer als tandarts aan het werk!), staat hun relatie inmiddels onder vreselijke spanning.

Drama
Door allerlei omstandigheden verandert de situatie zo dat Elisabeth met de kinderen in Duitsland woont, en Hussein in Egypte is. Hussein krijgt het voor elkaar dat zijn gezin op vakantie komt naar Egypte. Daar voltrekt zich echter een drama: hij ontvoert hun kinderen.

Tot op de dag van vandaag leeft Elisabeth zonder haar kinderen. Eigenlijk is het onbegrijpelijk dat de vier kinderen, die de lezer vanaf een foto in het boek levenslustig aankijken (en inmiddels ongeveer tussen de 11 en 16 jaar moeten zijn), onbereikbaar zijn voor haar. Toch laat Elisabeth zich niet verteren door verdriet en wanhoop. „Ik moest ermee klaar zien te komen dat ik mijn kinderen vermoedelijk pas terug zou zien als ze meerderjarig waren en zelf het verlangen hadden mij terug te zien. Alleen de tijd, en het groeiende verstand en begrip van mijn kinderen konden in mijn voordeel werken.” Met die niet-aflatende hoop op een spoedig weerzien leeft Elisabeth op dit moment.

Heel open, zonder opsmuk en zonder zichzelf te ontzien vertelt Elisabeth Stahlschmidt haar verhaal. Eerlijk geeft ze toe dat ze soms verkeerd gedacht heeft. Ze dacht dat de cultuur- en godsdienstverschillen door Hussein en haar best te overbruggen waren: hún huwelijk was uniek, hún liefde was oneindig sterk. Het bleek een vergissing. Ze vertrouwde op God, maar dacht dat een beetje eigen initiatief ook geen kwaad kon. Ook dat bleek een vergissing.

Bedrogen
Op de laatste bladzijden van haar boek schrijft ze: „Uiteindelijk kunnen wij mensen niet over onszelf en over het lot van hen, die wij liefhebben, beschikken. Degene, die alles in de hand heeft, is God. (...) De vraag blijft natuurlijk of de tijd wonden kan helen. Met smart zocht ik mijn kinderen. Met smart keek ik uit naar de begrijpende liefde van mijn man en voelde mij in mijn liefde en liefhebben bedrogen.”

En: „In de loop van de tijd heb ik ontdekt dat God, omdat Hij zelf altijd de Toekomstige is, ook voor mij een toekomst heeft, en mij omringt met zorg en liefde, die ook mijn kinderen zal begeleiden. Zo is mij het zicht op een nieuwe weg geschonken.” Graag zou je nog iets lezen over het zicht op een hemelse, levende Weg. Daarover blijft dit levensverhaal jammer genoeg een gesloten boek.