Troost na sterven van een kind

Voor ouders die een kind hebben verloren, is ”Verlost van zonde en gevaar” van A. van de Lustgraaf-Bos een boekje vol herkenbare momenten. Anderen kunnen erin lezen hoe God in het grootste verdriet kan en wil troosten. Tussen proloog en epiloog beschrijft een moeder op levensechte wijze hoe zij en haar man de zegenende nabijheid van de Heere hebben ervaren in de dagen van spanning rond het overlijden van hun kind Wouter.

Hersenen registreren al de beelden van de signalen van de ambulance en het geronk van de traumahelikopter en vertellen dat er iets vreselijks gaande is. Het gevoel lijkt verdwenen door de grote schok van het bericht dat Wouter uit het water is gehaald. De levenloze oogjes die na de operatie niet meer vragen.

Pijnlijk contrast als een ander kind op dezelfde zaal wel tekenen van leven geeft. Een verpleegster die dan een andere zaal zoekt. Zonder woorden had ze het begrepen. Een andere verpleegster die het allemaal niet begrijpt en zich afvraagt waar nog op gehoopt wordt. De monitor spreekt toch duidelijke taal over een onvoorstelbare en ondraaglijke werkelijkheid?

Je hoort bij een bekende en onbekende gemeente. Merkbaar aan de post, maar bovenal aan het zich gedragen weten op de vleugelen van het gebed. Een dominee met weinig woorden, maar zijn aanwezigheid heeft iets veiligs en iets troostends. Het verdriet van anderen om hun Wouter vertroost ook.

Te midden van alle troost en meeleven zijn er ook de schuldgevoelens over eigen boosheid tegen Wouter. Momenten die als het ware versterkt voor de geest komen. De schuldgevoelens worden nog intenser als gedacht wordt aan de lieve momenten van het kleine, ontembare kereltje. En dat alles in een huis vol herinneringen aan Wouter, maar wel een stil huis zonder Wouter. Wat kan dat neerslachtige gevoelens van uitzichtloosheid geven.

Kwetsbaar
Het onderwerp heeft te maken met geslagen wonden en het verdriet daarover. Een heel teer en gevoelig thema, want zulke ervaringen zijn erg persoonlijk. Het confronteert ons met de kwetsbaarheid van het leven. Geen mens rouwt op dezelfde manier als een ander. De persoonlijke ervaringen, de eigen relatie, de geestelijke staat van de overledene, de leeftijd waarop je iemand verliest en de eigen levensomstandigheden maken dat een verlies voor ieder weer anders en dus uniek is.

Een bespreking van zo'n persoonlijk getint boek (en ook de omgang met rouwenden) vraagt om voorzichtigheid en terughoudendheid. En vooral ook omdat dit boek allereerst en allermeest een getuigenis is van Gods genade, verheerlijkt in een kind. Als een rode draad loopt Gods vertroostende genade door dit boek. Zijn Woord is in diepe dalen voor vader en moeder de kracht- en troostbron. Ondanks de stormen die over hun leven heengaan, leidt Hij hen aan zeer stille wateren. De Heere Jezus had met Zijn doorboorde handen Wouter omhelsd en gezegend, zoals Hij ook gedaan had bij de nodiging: „Laat de kinderen tot Mij komen, verhindert ze niet, want derzulken is het Koninkrijk Gods.”

Dat is en blijft ook waar voor ouders die deze ervaringen niet zo duidelijk hebben en het daardoor heel moeilijk hebben met de eeuwige toekomst van hun overleden kind. „'t Verbond met Abraham, Zijn vrind, bevestigt Hij van kind tot kind!” Dat blijft de grond en de troost. Om Christus wil.