Onderwijzers mét baard

Aan de monding van de Goereese haven werd in 1732 een lazaret gesticht om zieke zeevarenden op te vangen en de verspreiding van besmettelijke ziekten te voorkomen.

Na 1800 werden de eerste woningen op het Havenhoofd gebouwd en langzaam ontstond er een paar kilometer buiten Goedereede een kleine buurtschap, in de volksmond ”'t Hôôd” genaamd. Onder meer met de visvangst konden de bewoners in hun onderhoud voorzien. In 1918 werd een aantal houten vaten met port opgevist. Het rode nat werd zelfs gebruikt om de aardappels in te koken, zodat de kinderen op school zo „rozig” werden dat ze in slaap vielen.

Een eigen school kreeg het Havenhoofd overigens pas in 1923. Dat werd een school met de Bijbel, terwijl de lagere school in Goedereede een openbaar karakter had. De aanloop gaf problemen, maar toen de school er eenmaal was, waren er voldoende leerkrachten en leerlingen. Het 75-jarig jubileum van de school vorig jaar gaf aanleiding tot de uitgave van een gedenkboek met de titel ”Liefde, geduld en wijsheid”.

Bestuurslid W. Redert was principieel voorstander van juffrouwen met lang haar en meesters met een baard, omdat „de Schepper het zo bedoeld heeft.” Tijdens de bezetting bleek het schoolbestuur ook op een andere wijze principieel: aan het Duitse bevel tot opgave van Joodse leerlingen werd geen gevolg gegeven.

Geen kroniek
Ook besteedt ”Liefde, geduld en wijsheid” kort aandacht aan de watersnoodramp van 1953 en de gebeurtenissen daarna. De kracht van het boekje ligt natuurlijk vooral in de talloze schoolfoto's. Heel spectaculair vond ik de ”net alsof-heksenverbranding”, waarbij een leerling gebonden achter het vuur staat, en de talloze anekdotes. Wat moet het heerlijk zijn om, als de meester te laat is, de duinen in te gaan of te gaan voetballen op het strand...

Dit boekje is geen gedetailleerde kroniek, maar een boekstaving van de grote lijnen, aangevuld met diverse anekdotes. De lezer zal dit wel kunnen aanvullen met eigen herinneringen. Dat het bruikbaar is om wat meer van de bredere historie van het eiland te leren, is meegenomen. Daar ik zelf soms enige leerlingen die zich op onze middelbare school soms wat minder prettig gedragen op de foto tegenkom als kleine broekemannetjes, zet mijn irritatie ten opzichte van hen gelukkig weer om in liefde, geduld en –naar ik hoop– wijsheid. Dat lijkt me toch ook een mooi effect van dit aardige boekwerkje.