'Vademecum' over Oranjebastaarden

Sommige auteurs houden er bijzonder merkwaardige interesses op na. Zo heeft schrijver Hanno de Jongh zich beziggehouden met buitenechtelijke escapades van leden van het Oranjehuis. Dit 'project' mondde onlangs uit in het bij uitgeverij Aspekt verschenen ”Oranjebastaarden, een vademecum”. Onwettige Oranjenakomelingen worden aan de vergetelheid ontrukt en schaamteloos te kijk gezet in de etalage van de geschiedenis.

Volgens Van Dale is een vademecum een boek van klein formaat en beknopte inhoud, bestemd als leidraad. Dat is het boekje van De Jongh in ieder geval niet. Gezegd moet worden dat hij twee populaire onderwerpen bij elkaar heeft gebracht; de liefde en het koningshuis. Maar nuttig of leerzaam is het niet, eerder ontluisterend en van weinig respect voor het koningshuis getuigend.

De inleider van het boekje, J. G. Kikkert, geeft ook nog eens toe dat geruchten in het werkje een plaats hebben gevonden. Niet zo moeilijk om dan zo'n honderd bladzijden vol te schrijven. En dan te bedenken dat het eerste vademecum een gebedenboek was, uitgegeven in Keulen in 1709: ”Vademecum piorum Christianorum”. Een schril contrast met het obscure en met obscene woordspelingen gelardeerde vademecum van De Jongh. De uitgebreide literatuuropgave doet overigens lachwekkend aan.

Amuseren
Het is overigens een bekend gegeven dat sommige leden van het Oranjehuis laakbaar gedrag vertoonden. Uiteraard is het niet de bedoeling dit goed te praten, maar om een en ander tot onderzoeksobject te bombarderen en er vervolgens lezers slechts mee te amuseren, is een vreemde aangelegenheid. Een gebedenboek voor ons koningshuis is wellicht een beter idee.