Stralenkrans

Woensdagochtend, kwart voor elf. De gendarmerie komt langs in een patrouilleauto. Allereerst om de mensen van de steile klifranden af te krijgen. Vervolgens heeft de komst van de politie ook een vriendelijker doel. Wie van de enkele honderden aanwezigen geen brilletje heeft, krijgt een gecertificeerd exemplaar uitgereikt namens de Franse regering.

Als de zonsverduistering twintig minuten gaande is, is het wolkendek boven Normandië toch weer vrij dik, ondanks eerdere hoopvolle uitzichten. De zon kijkt af en toe door een spleetje. De meeste mensen turen naar haar zonder eclipsbril.

Om 11.40 uur is er een flinke hap uit de zon. De wind trekt aan. Wie een jas of trui bij zich heeft, doet 'm ijlings aan. Het wordt koud. Heel koud. Het spektakel dat de zonsverduistering had moeten worden, is het voor ons gevoel nog niet, maar even later valt, ondanks het wolkendek, de schemering toch duidelijk zichtbaar over de valleien.

Om 12.10 uur is er een klein schilletje van de zon over. Tien minuten later is de onrust compleet. Overal op de rotsen klinken opgewonden stemmen. Dan het grote moment: de zon is totaal bedekt!

Voor onze ogen ontrollen zich de beelden uit de boeken, maar dan veel mooier. Een stralenkrans staat aan de hemel, terwijl de aarde rondom bijna helemaal duister is. Mensen roepen, wijzen omhoog. Flitsers gaan massaal af. In de dorpen brandt de straatverlichting. De vuurtoren ten zuiden van Dieppe begint zijn rustgevende flitsen uit te zenden over krijtrotsen in zee.

Na ruim twee minuten krijgt de zon weer een fel lichtpuntje rechtsboven. De wereld ontwaakt pijlsnel uit het duister, alsof iemand aan een schemerschakelaar trekt. Een gevoel van algehele opluchting is merkbaar. De toonhoogte van de gesprekken is anders dan voor de eclips.

Als de zonsverduistering over haar hoogtepunt heen is, zijn er slechts weinigen die de 'afbraak' helemaal afwachten. De meesten pakken direct hun spullen weer in. Toch ziet de wereld er na de eclips voor ons gevoel anders uit dan ervoor.