Een Handreiking viert eerste lustrum
„Naastenliefde is
niet onbeperkt”Van onze binnenlandredactie
GOUDA – Zijn er grenzen aan naastenliefde? „Ja”, zegt dr. W. H. Velema ondubbelzinnig. „Naastenliefde is onvoorwaardelijk, maar niet onbeperkt. De mate van zorg en de breedte en diepte van de inzet moeten door uzelf worden bepaald, maar wel voor het aangezicht van God, coram Deo.” De oud-hoogleraar ethiek aan de christelijke gereformeerde Theologische Universiteit in Apeldoorn zei dit zaterdag tijdens de viering van het vijfjarig bestaan van Een Handreiking, de reformatorische vereniging van familieleden van psychiatrische (ex-)patiënten. Twee gevaren dreigen er bij het thema ”Zijn er grenzen aan naastenliefde”, aldus Velema. „Geen grenzen zien en te veel grenzen zien. Je moet de naaste liefhebben als jezelf. De liefde tot jezelf is de maatstaf van de liefde tot de naaste. Dat betekent dat er ergens een grens is. Er is dus een zeker evenwicht tussen zelfliefde en liefde tot de ander.” Zelfverloochening speelt daarbij een grote rol, aldus de ethicus, „maar zelfverloochening is pas mogelijk als je iemand bént. De Heere vraagt verantwoordelijkheid, maar niet zo dat je eraan te gronde gaat.” Bij vaststelling van die grenzen spelen verplichtingen ten opzichte van anderen, bijvoorbeeld kinderen, een belangrijke rol. „De claim van de patiënt kan zo hevig worden dat anderen opzij worden geschoven. Het is moeilijk als je op een grens staat waar de ander je overheen wil trekken en je verwijten maakt als je niet verdergaat.” Ook moeten familieleden de begeleiding van de patiënten zelf kunnen opbrengen. „Dat is geen pleidooi om er makkelijk van af te komen. Vanuit de positieve opdracht van de Heere Jezus moeten we misschien wat meer doen voor anderen. U moet alleen oppassen dat u er niet aan onderdoor gaat. Dan bent u er ook niet meer voor de ander.” Terugtrekken
Velema zei het zich te kunnen voorstellen dat mensen zich een tijdje terugtrekken. „Maar één ding: het is belangrijk dat u uw weg gaat en zich er niet aan onttrekt. Bij een botsing van plichten heb ik de ervaring dat als je daar met de Heere over spreekt, je antwoord krijgt.” Velema verwees ook naar professionele instanties waar familieleden hun verhaal kwijt kunnen en advies kunnen krijgen. Een Handreiking werd vijf jaar geleden opgericht om te komen tot lotgenotencontact tussen reformatorische mensen die familieleden met psychische ziektes hebben. De vereniging telt 250 leden en helpt mee het taboe dat ook in de gereformeerde gezindte op psychische problemen ligt, te doorbreken, aldus voorzitter M. Nijsse. | 