Robuuste Brit blijkt
een slome rakker

De nieuwe Freelander is zonder twijfel de jongste loot aan de trotse stam van Land Rover. De auto staat niet alleen stukken modieuzer in de wereld dan zijn oudere en respectabele broers, maar is tegelijkertijd het minst dure zwaargewicht van de nobele Britse familie. Tegelijk vormt de Freelander het rijdende bewijs dat de Britten de ontwikkelingen in de markt niet enkel voor kennisgeving aannemen. Wagens als de hoogbejaarde maar nog immer geliefde Defender en de reusachtige en onovertroffen Range Rover fungeren sinds mensenheugenis als stamhouders van het merk.

Ingrijpende veranderingen veroorzaken enkel een storm van protest bij de trouwe schare aanhangers en zijn derhalve uit den boze. De Discovery draait al weer een flink aantal jaren mee, maar is in de ogen van de echte liefhebber nog altijd niet tot volledige wasdom gekomen. De kersverse Freelander vormt het antwoord van Land Rover op de groeiende belangstelling van de consument voor sympathiek geprijsde vierwielaangedreven auto's, die zowel in het terrein als op het asfalt van de snelweg hun mannetje staan. De Freelander appelleert dan ook als geen andere Land Rover aan de tijdgeest van vandaag.

Krijgshaftig
De nieuwe Land Rover ziet er als station wagon bijzonder goed uit. Hij is modern en modieus vormgegeven. Er behoeft echter niet gevreesd te worden dat het ontwerp voortijdig door de tand des tijds zal worden aangetast, al lijkt de nimmer eindigende levenscyclus van de Defender voor de Freelander geen realistisch toekomstperspectief. Vooral de voorkant van de nieuweling is bijzonder knap geproportioneerd en ziet er krijgshaftig en competent uit.

De Freelander hatchback oogt mijns inziens minder geslaagd dan de gelijknamige station wagon. De schuin geplaatste C-stijl is daar debet aan. Deze verstoort het evenwicht dat de lijnvoering van de station wagon zo kenmerkt. De twee carrosserievarianten hebben overigens exact dezelfde wielbasis, al lijkt dit gegeven strijdig met hetgeen je waarneemt. Land Rover houdt dit misverstand levend door de vijfdeursversie consequent als station wagon aan te duiden en de driedeursvariant gewoon hatchback te noemen.

De nieuwe Freelander is vooralsnog leverbaar met een tweetal krachtbronnen. Het betreft twee viercilinders, waarvan de een bij het tankstation benzine en de ander dieselolie belieft. De benzinegestookte machine ademt door vier kleppen per cilinder en meet een cilinderinhoud van 1,8 liter. Het maximumvermogen van deze krachtbron bedraagt 88 kW/120 pk.

De vier potten van de diesel hebben een gezamenlijke inhoud van 2,0 liter en tellen twee kleppen per cilinder. Dit direct ingespoten aggregaat is eveneens in de Rover 600 actief, maar is in de Freelander met een maximumvermogen van 71 kW/97 pk bij 4200 tpm tegen 77 kW/105 pk een fractie minder krachtig dan in de Britse sedan. Het maximumkoppel bleef evenwel gelijk en bedraagt 210 Nm bij 2000 tpm.

Onthaasting
De geteste Freelander werd door de dieselgestookte krachtbron aangespoord en realiseert volgens de fabrieksgegevens een topsnelheid van 155 km/h. Voor de sprint vanuit stilstand naar 100 km/h dienen volgens de fabriek 14,6 seconden te worden uitgetrokken. De cijfers karakteriseren de Freelander diesel bij voorbaat als een slome rakker. In de praktijk blijkt de robuuste Brit inderdaad niet tot gezwinde spoed aangespoord te kunnen worden. Het is echter opvallend dat de lust daartoe ten enenmale ontbreekt.

De Freelander werkt als een kalmerend middel op een zenuwpatiënt. Onthaasting is in de Freelander geen theorie, maar praktijk. Helaas verspreidt de krachtbron meer gerucht dan bij een dergelijke karakteristiek wenselijk zou zijn. Vooral bij een koude start ratelt de diesel er duchtig op los. Wanneer de machine eenmaal op temperatuur is, neemt het rumoer behoorlijk af. Echt stil wordt de Land Rover nooit. De wagen is verder wel mooi zuinig. Ondanks een massa van liefst 1580 kilogram en een tamelijk ongunstige luchtweerstand verstookte de Freelander gemiddeld 1 liter per 10,9 kilometer.

De wagen vertoont een verrassend goed weggedrag. Het onderstel kenmerkt zich door onafhankelijke wielophanging rondom. Onder normale omstandigheden gaat het gros van de aandrijfkrachten naar de voorwielen en het resterende deel via een visco-koppeling naar de achterwielen. Wanneer de gebaande wegen verruild worden voor geaccidenteerd terrein, wordt deze verdeling automatisch aangepast aan de behoefte aan tractie. De Freelander moet toepassingen als hoge en lage gearing ontberen, hetgeen hem minder geschikt maakt als pure terreinwagen. Onder normale omstandigheden voldoet de jongste Land Rover echter uitstekend.

Bedroevend
De wagen voelt in tegenstelling tot concurrent Honda CR-V lekker zwaarlijvig aan en laat zich goed een hoekje omjagen. Hij blijft lang neutraal en schrobt uiteindelijk het teveel aan snelheid ondersturend weg. De wagen stuurt zeker niet te licht, maar het stuurwiel zou voor het mooi wat meer informatie kunnen verschaffen. Slechts de versnellingsbak dient nog eens aan een nadere beschouwing onderworpen te worden. Deze laat zich namelijk met frisse tegenzin van verzet wisselen. Een aardige vondst is de zogenaamde Hill Descent Control. Een geel knopje op de versnellingspook verraadt de aanwezigheid daarvan. Het systeem kan in de eerste versnelling en in de achteruit worden ingeschakeld en zorgt ervoor dat de wagen met een vertrouwen inboezemend constant gangetje bestijgingen en afdalingen te lijf gaat.

Het interieur van de Land Rover oogt minder robuust dan het uiterlijk doet vermoeden. De afwerking van het bedieningspaneel kan de toets der kritiek tamelijk goed doorstaan, de vormgeving en de indeling daarentegen zijn ronduit bedroevend. Bovendien stemt de kleurstelling niet bepaald tot vrolijker gedachten. De knoppen voor de ruitbediening zitten te laag en op de verkeerde plaats. Hetzelfde geldt voor de schakelaar van het elektrisch bedienbare schuifdak. Ruimte voor hoofd en onderdanen biedt de Freelander in overvloed.

Bovendien zijn de stoelen prima vormgegeven en voorzien ze in voldoende steun. Land Rover laat echter punten liggen door de stoelen van te weinig verstelmogelijkheden te voorzien, waardoor de meest wenselijke zitpositie helaas een ideaal blijft. De bagageruimte is met een inhoud van 371 liter voldoende ruim. Een leuk detail is dat de ruit van de achterdeur separaat geopend kan worden om op die manier wat kleine spulletjes achterin te kunnen dumpen.

Uitdaging
De Freelander is een leuke en goede auto die voor zijn soort de lat hoog legt. Wanneer de auto daartoe niet in staat was geweest, zou de Freelander als mislukt en derhalve als volstrekt overbodig beschouwd dienen te worden, en wel om twee redenen. Allereerst roept de stevige prijsstelling de nodige verwachtingen omtrent weggedrag en terreinwaardigheid op. Verder staat de Freelander in de rijke traditie van een terreinwagengeslacht. Noblesse oblige.

De mannen en vrouwen van Land Rover zijn dan ook de specialisten bij uitstek om een auto als de Freelander tot een succes te maken. Dat hun missie geslaagd is, wordt door de nieuweling overtuigend bewezen, afgezien van een paar gemiste kansen. Deze minpunten vormen voor Land Rover de ultieme uitdaging om de Freelander de komende jaren verder te verfijnen en te verbeteren. Daar ligt in feite het hart van de eigenzinnige Britse onderneming. De eerste Land Rover Defender was ook niet perfect. Na vijftig jaar is hij dat eigenlijk nog steeds niet.

Motor
Cilinderinhoud: 1998 cc; maximumvermogen: 71 kW/97 pk bij 4200 tpm; maximumkoppel: 210 Nm bij 2000 tpm; acceleratie 0 100 km/h: 14,6 seconden; topsnelheid: 155 km/h

Maten
Banden: 195/80 R 15; lengte: 4382 mm; breedte: 1805 mm; hoogte: 1757 mm; wielbasis: 2555 mm; gewicht: 1580 kilogram; inhoud bagageruimte: 371 liter; inhoud brandstoftank: 59 liter

Prijs
Land Rover Freelander Station Wagon XEdi: ƒ72.450

Positief
+ weggedrag
+ uitstraling

Negatief
- interieur
- prijs