RD-autotest: Renault Kangoo 1.2 RN
Ruime transporteur voor
een bescheiden beursDe nieuwe Renault Kangoo is een wagen met een nobele missie. Het hoekig gestileerde voertuig is het antwoord van Renault op de vraag naar een ruime transporteur voor de koper met een bescheiden beurs. Een kortstondige relatie met de opvallende nieuwkomer moet het vermeende succes van dit soort auto's kunnen verklaren. Een diepgaande beschouwing van de theoretische eigenschappen geeft het antwoord. De Renault Kangoo valt op z'n zachtst gezegd op. De wagen oogt door de grote ramen en hoekige carrosserie als een te klein uitgevallen en om die reden afgekeurde pausmobiel en is dan ook geenszins in staat bewonderende blikken van medeweggebruikers te oogsten. Als bestuurder word je eerder medelijdend dan afgunstig nagestaard. De Kangoo blijft intussen een auto met een enorm hoge attentiewaarde. Door zijn hoge koetswerk kun je hem bijna niet missen. Vooral in de felgele lakkleur oogt de auto bijzonder fris. Deze kleurstelling vertolkt, samen met de hooggeplaatste achterlichten en de guitige koplampen, de betrekkelijkheid van schoonheid op wielen. De grijze metallic lak van de testwagen heeft een te hoge foutfactor. De sobere kleur lijkt veel over de gemoedstoestand van de eigenaar te vertellen, in de trant van: „Ze zien me wel, maar eigenlijk ben ik daar helemaal niet zo blij mee”, terwijl een gele Kangoo het idee: „Kijk mij eens rijden” communiceert. Broertjes
De Kangoo is trouwens niet de eersteling in dit segment. De Franse collega's Citroën en Peugeot valt de eer te beurt met de Berlingo en de Partner dit segment ontgonnen te hebben. Het tweetal spint zonder twijfel garen bij deze status, want vorig jaar verkochten de broertjes gezamenlijk een kleine 2000 Berlingo's en Partners, op geel kenteken welteverstaan. De eerste neemt het leeuwendeel van de verkopen voor zijn rekening. Citroën verwacht dit jaar zo'n 1800 Berlingo's op geel kenteken aan de man te brengen, terwijl Peugeot daar een bescheiden 500 stuks tegenover stelt. Renault heeft eveneens hooggespannen verwachtingen van zijn jongste aanwinst en denkt dit jaar maar liefst 2000 geel gekentekende Kangoo's te verkopen. De Kangoo heeft weinig verrassende techniek onder de motorkap. Hij is leverbaar met twee uit de Clio bekende benzinemotoren, met cilinderinhouden van 1,2 en 1,4 liter, en met een 1,9 liter dieselmotor. De beproefde wagen werd aangespoord door de minst competente krachtbron. Het aggregaat telt vier cilinders en ademt door een tweetal kleppen per cilinder. Het maximumvermogen bedraagt 43 kW/60 pk bij 5250 tpm, terwijl het maximumkoppel van 93 Nm al bij 2500 tpm beschikbaar is. Het zal niemand verbazen dat de 995 kilogram wegende Kangoo geen bijster imposante prestaties neerzet. De auto accelereert volgens de fabriek in 17,2 seconden vanuit stilstand naar een snelheid van 100 km/h en bij 140 km/h is de vaart er definitief uit. De harde praktijk leert dat de krachtbron inderdaad een maatje te klein is. Zeker wanneer de wagen beladen is, moet de vierpitter hard werken en moet de bestuurder veelvuldig schakelen om de gang erin te houden. De krachtbron lijdt hoorbaar onder zijn zware last, want er dringt relatief veel motorgeluid het interieur binnen. Stuurhulp
Het verbruik wijst eveneens in die richting, want met een gemiddelde brandstofconsumptie van 1 op 11,2 klokt de Kangoo de liters toch wat sneller weg dan een gelijk gemotoriseerde Clio. De 55 kW/75 pk leverende 1,4 liter motor is in veel opzichten een betere partij voor de Kangoo en lijkt zijn meerprijs van 1400 gulden dan ook volledig waard te zijn. Temeer omdat deze versie standaard is uitgerust met stuurbekrachtiging, een voorziening die de minst vlotte Kangoo moet ontberen. Tegen een meerprijs van 1495 gulden is de stuurhulp wel leverbaar, maar je moet wel onverstandig wezen om 95 piek meer te betalen voor minder spierballen. Het weggedrag van de Renault Kangoo kan de toets der kritiek doorstaan. De auto heeft in bochten weliswaar wat meer dan normaal last van overhelneigingen, maar het relatief hoge zwaartepunt kan in dit verband als voornaamste boosdoener worden aangewezen. Bovendien komt het ontbreken van stuurbekrachtiging de handelbaarheid van de toch al tamelijk indirect sturende auto niet ten goede. Zeker bij parkeersnelheden moet er flink gewerkt worden om de Kangoo voorbeeldig neer te zetten. De overzichtelijkheid van de carrosserie vergoedt echter veel. Verder is er eigenlijk niet zoveel op de nieuweling aan te merken. De auto is best comfortabel geveerd en toont zich niet opvallend gevoelig voor zijwind. Daarnaast reageert de Kangoo in grenssituaties goedmoedig en neutraal. Ook de remmen en de transmissie voldoen aan de hedendaagse eisen. Staartklokken
Bij dit soort auto's gaat het natuurlijk voornamelijk om de hoeveelheid binnenruimte en de functionaliteit daarvan. Renault heeft op dit onderdeel ongetwijfeld lang gestudeerd en de resultaten zijn er dan ook naar. De toegang tot het binnenste van de Kangoo wordt verleend via een tweetal voorportieren, een rechter schuifdeur en twee ongelijk gedeelde achterdeuren. Een slimme vondst is het optionele glazen dakluik boven de bagageruimte. In geopende toestand kunnen lange spullen zoals surfplanken en Friese staartklokken zonder veel problemen getransporteerd worden. De Kangoo maakt goede sier met de beschikbare hoeveelheid ruimte. Hoofden en benen in alle maten kunnen een prima plaatsje vinden. De kwaliteit van het meubilair is verder ruim voldoende om een flinke rit te kunnen uitzitten, maar mist op den duur toch de nodige stevigheid. De passagiers kunnen in ieder geval flink wat bagage meenemen, want de Kangoo grossiert in beladingsvolume. Met volledige bezetting is er 600 liter voor handen, maar wie de achterbank kan missen, beschikt in minder dan geen tijd over liefst 2600 liter. De afwerking van het interieur is netjes en sjofel tegelijk. Voor het mooi zijn er net even te veel gespoten carrosseriedelen zichtbaar. Bovendien heeft de binnenhuisarchitect bewust een retrospectieve sfeer willen oproepen door het dashboard op te delen in verschillende, met duidelijk zichtbare schroeven aan elkaar gehechte plastic paneeltjes. Ruim en praktisch
De Renault Kangoo is er in een tweetal gedaantes. De karigste van de twee gaat als Kangoo RN door het leven. Standaard behelst deze uitvoering onder meer startonderbreking, opklapbare achterbank en getint glas. Stuurbekrachtiging is standaard op alle Kangoo's aanwezig, behalve de hier besproken Kangoo 1.2 RN. De RT-versies zijn bovendien voorzien van een achterklep in plaats van achterdeuren, uitklapbare zijruit in de schuifdeur, bagagedek en verlichting in de bagageruimte, in delen neerklapbare achterbank met drie verstelbare hoofdsteunen, bagagenet, elektrisch bedienbare voorramen en buitenspiegels, opbergvak onder het cabinedak en centrale deurvergrendeling met afstandsbediening. De Renault Kangoo is leverbaar vanaf 24.995 gulden. Voor dat bedrag levert de dealer de hier onder handen genomen Kangoo RN met 1,2 liter viercilinder. Deze uitvoering lijkt enkel bedoeld om de basisprijs onder de psychologische grens van 25 mille te houden. De Kangoo 1.4 RT kost met een aanschafprijs van 28.195 gulden ruim drie groene flappen meer, maar lijkt desalniettemin de zinnigste aankoop. Een serieuze Kangoo kost weliswaar wat meer dan Renault tracht te doen geloven, maar dat neemt niet weg dat de missie van de auto zonder meer geslaagd is. De Renault Kangoo is inderdaad een ruime transporteur voor belangstellenden met een bescheiden beurs. De auto is ruim en bijzonder praktisch. De minpunten van de testwagen blijven beperkt tot het zeer bescheiden prestatieniveau, de niet bekrachtigde besturing en het stevige brandstofverbruik. Bovendien stemt de wat armoedige aankleding van het interieur somberder dan nodig was geweest. Nu overweldigt de Kangoo zijn inzittenden net even te veel met de bestelwagenbeleving. De sympathieke prijs en alle andere goede eigenschappen vergoeden echter veel, zo niet alles. De klant die tot aanschaf overgaat, doet er goed aan een gele te nemen. Dat staat wel zo opgewekt. |
