Je kunt naar huis, maar in de maanden na het bezoek aan de politie worden steeds meer kerkleden dwarsgezeten. Ze krijgen geen visa en worden hinderlijk in de gaten gehouden. Bovendien moeten een paar buitenlandse christenen op stel en sprong het land verlaten. Je krijgt niet te horen of het te maken heeft met jouw loslippigheid, maar één ding weet je wel: je voelt je een Judas. En dat gevoel verdwijnt nooit helemaal, ook niet in de jaren die volgen.