Dat was donderdag ook de boodschap van de Israëlische premier Naftali Bennett aan de Amerikaanse minister van Buitenlandse Zaken Antony Blinken: „Stop de besprekingen met Teheran.” Zeker nadat het VN-Atoombureau eerder deze week in een rapport had gemeld dat Iran zijn uraniumverrijking verder heeft opgevoerd. Met behulp van verbeterde centrifuges en in een fabriek die in een bergwand is verborgen, ter bescherming tegen luchtaanvallen. „Klinkklare nucleaire chantage, die Iran inzet als onderhandelingstactiek”, aldus Bennett.

De oproep van Bennett lijkt vooralsnog geen gehoor in Washington te vinden. Weliswaar voeren Amerikaanse en Iraanse gezanten alleen indirect overleg met elkaar in de Oostenrijkse hoofdstad, maar er is geen sprake van dat de VS nu al van de onderhandelingstafel weg willen lopen. Dat strookt ook met de wens van president Joe Biden om conflicten –als dat maar enigszins mogelijk is– via diplomatieke weg op te lossen.

Israël heeft daar bitter weinig hoop op. En vanuit Jeruzalem bezien, is dat ook terecht. Alleen al de manier waarop Iran de afgelopen jaren met de internationale inspecties van zijn atoominstallaties is omgegaan, boezemt niet bepaald veel vertrouwen in. Uit een vrachtwagenlading documenten die de Israëlische geheime dienst Mossad enkele jaren geleden uit een pakhuis in Teheran stal, bleek bovendien dat de Islamitische Republiek wel degelijk in het geheim aan de ontwikkeling van kernwapens werkt. Een verdenking die andere westerse inlichtingendiensten overigens ook koesteren.

En dus bereidt Israël zich op andere scenario’s voor, in het geval de besprekingen in Wenen niets opleveren. Algemeen wordt ervan uitgegaan dat het overleg in de Oostenrijkse hoofdstad een van de laatste mogelijkheden is om Iran met vreedzame middelen tot inperking van zijn nucleaire ambities te dwingen.

Als dat niet lukt, resten Israël twee opties. Afwachten en accepteren dat Iran vroeg of laat besluit daadwerkelijk een kernmacht te worden. Of militair ingrijpen, al dan niet met hulp –of op zijn minst gedoogsteun– van de Verenigde Staten.

Ook deze week stond de Israëlische pers weer bol van verhalen over alle militaire voorbereidingen die Israël treft voor een aanval op Iran. Er is voor miljarden sjekels aan oorlogstuig ingeslagen en er wordt druk geoefend door de luchtmacht en de burgerbescherming.

Vanzelfsprekend is het te hopen dat het bij voorbereidingen blijft. Want de gevolgen van een gewapend conflict met Iran zijn niet te overzien, zowel voor Israël als voor het Midden-Oosten – en voor de rest van de wereld. Tegelijkertijd heeft de Joodse staat in het verleden meer dan eens duidelijk gemaakt –met woorden én daden– dat het een bedreiging in haar voortbestaan met alle mogelijke middelen zal bestrijden.