Schokkend was te lezen dat duizenden gezinnen jarenlang onterecht waren weggezet als fraudeurs, dat hun levens werden verwoest en dat ze geen schijn van kans hadden op een rechtvaardige behandeling.

Snoeihard was de commissie in haar oordeel. De rechtsstaat had gefaald. Ze was geen schild voor de zwakken geweest. Daarbij constateerden de opstellers dat alle betrokken instanties schuld droegen.

Met het indienen van het ontslag heeft het kabinet zijn politieke verantwoordelijkheid genomen. Daarmee erkent het ernstige fouten te hebben begaan en zegt het dat er een nieuw begin moet worden gemaakt. Zo zit dat staatsrechtelijk.

Spannende vraag is wel wat dit oplost. Worden de gedupeerde ouders hiermee geholpen? Biedt dit garanties dat in de toekomst zich dergelijke ontsporingen niet meer zullen voordoen? Dat is de vraag. En daarbij komt nog een extra punt: Wat betekent het aftreden van het kabinet voor de aanpak van de coronacrisis?

Als het goed gaat, is het antwoord op de laatste vraag heel simpel: Niet veel. Een demissionair kabinet is gehouden om al het nodige te doen in belang van land en bevolking. Het kabinet kan dus besluiten nemen. Het mag daarbij rekenen op de steun van de Kamer, zo hebben diverse partijen inmiddels toegezegd.

Dat laatste is niet onbelangrijk. Bij debatten over de coronacrisis in de achterliggende weken leek de opstelling van sommige fracties erop gericht om de regering ten val te brengen. Heel sluw probeerden zij met kritiek op het coronabeleid een eerste ronde in de verkiezingsstrijd te voeren.

Enige verkiezingsretoriek klonk vrijdag ook door in het commentaar dat sommige politieke leiders gaven op het aftreden van het kabinet. Zij leken politieke munt te willen slaan uit dit drama. Daarbij vergaten ze voor het gemak maar dat het rapport ook heeft geconstateerd dat de Tweede Kamer eveneens schuld draagt bij de toeslagenaffaire.

Ouders en politici verwachten dat het (demissionaire) kabinet snel stappen zet om de gedupeerden te helpen. Voor deze groep getroffenen kan het aftreden van de regering heel kort enige genoegdoening geven. Maar daarmee zijn ze lang nog niet uit de narigheid. Daar moet snel wat aan worden gedaan. Dat vraagt niet alleen van het kabinet om actie. Het vraagt ook van de Kamer een andere toonzetting dan alleen maar harde kritiek te leveren op het kabinet, hoe aantrekkelijk dat lijkt met het oog op de komende verkiezingen. Harde woorden lossen niets op.

De inmiddels vertrokken minister Wiebes zei vrijdag dat alleen wanneer de kwestie ontdaan wordt van gepolitiseer, er voor de ouders perspectief is. Hij heeft gelijk.