Zijn grote succes kwam vorig jaar, toen hij met zijn lijst acht zetels scoorde in de Haagse raad. Zijn partij Hart voor Den Haag/Groep de Mos werd de grootste van de Hofstad. Het zat er al aan te komen. Veel kiezers die zich niet gehoord voelden, kozen voor de man die overkomt als een eenvoudige en toffe jongen. Hij spreekt begrijpelijk taal, snapt de gewone man, is toegankelijk voor iedereen, wekt de indruk dat het met hem wel goed zal komen. Zelf wist hij immers ook uit een dal te klimmen.

Hij begon als schoolmeester in een Haagse achterstandswijk. Aansluitend belandde hij in de landelijke politiek. Hij werd lid van de Tweede Kamer voor de PVV en liet op het Binnenhof duidelijk van zich horen. Zo bracht hij in 2012 samen met Tjeerd van Dekken (PvdA) en Coskun Çörüz (CDA) een initiatiefnota uit over maatregelen tegen voetbalvandalisme en ernstige overlast. Toch wilde Geert Wilders hem na zijn eerste termijn in 2012 niet meer op de kandidatenlijst.

De Mos deed pogingen om alsnog op die lijst te komen, maar die mochten niet baten. Hij besloot zijn heil volledig te zoeken in de lokale politiek, waarin hij al langer actief was. Zijn Groep de Mos bleek met haar overzichtelijke standpunten een gouden greep: geen hondenpoep, meer veiligheid, hard optreden tegen criminelen en radicale moslims, midden- en kleinbedrijf vrijwaren van regeldrift, alle zorg en gratis ov voor ouderen, meer inspraak voor de burgers en, zo meldt de site van zijn partij letterlijk: “Toet, toet, ruim baan voor de auto!”.

Groot was dan ook zijn triomf na de gemeenteraadsverkiezingen van vorig jaar: “Toen ik in 2012 begon werd ik door heel veel mensen uitgelachen. En tegen die mensen zou ik willen zeggen: hoe hard lachen jullie nu?”, zei hij. Met partijgenoot Rachid Guernaoui, nu ook verdacht, trad hij toe tot het college en niet op de minste posten: Guernaoui werd wethouder van Financiën, De Mos van Economische zaken.