Bij aankomst geeft een bord met ”Pilgrim Covenant Church” echter aan dat ze inderdaad goed zitten. En als Randy bij de deur ze met een half diepe buiging welkom heet en vraagt hun naam in het gastenboek te schrijven weten ze het helemaal zeker. De in de hal aanwezige leden steken ook snel een hand van welkom uit en knopen een praatje aan.

Wij zijn het na zes jaar redelijk gewend, maar gasten valt het nog steeds op: het is een warme gemeente. Hoe doen we dat in Nederland eigenlijk, mensen die voor het eerst komen het gevoel geven dat ze welkom zijn?

Als het gaat over de manier waarop de kerkdienst plaatsvindt levert dat meestal herkenning op. Weliswaar is de oriëntatie iets meer gericht op de Schotse traditie, maar bij de Bijbelse exegese en de rijke Christusprediking gaat bij menig bezoekende Nederlander het hart sneller kloppen.

Zou het helpen dat op de lessenaar van de preekstoel, net boven de Bijbel, een klein bordje met de vraag van de Grieken uit Johannes 12 is geschroefd? Geen enkele prediker kan er om heen: „Heer, wij wilden Jezus wel zien”. Misschien is dat ook wel een van de redenen voor de hartelijkheid van de gemeente. Velen behoren tot de eerste generatie christenen in hun familie. De eerste liefde vlamt. En gunt. Het verlangen om Christus te zien is niet alleen persoonlijk, maar betrekt daarin ook gasten.

De argeloze bezoeker zou kunnen denken dat het feit dat de naam ”covenant” in onze naam zit met zich mee brengt dat er uitsluitend nadruk op het verbond ligt. Niet echt: de verkiezing komt ook in vrijwel elke preek aan bod. Aangezien er veel Amerikaanse invloed in Singapore is dient de naam vooral ter onderscheid met de meer baptistische stromingen waar het verbondsdenken veel minder een rol speelt.

Een ander onderdeel wat door de meeste bezoekers gewaardeerd wordt is de gezamenlijke maaltijd. Onder het genot van rijst met een kipkluif kan daar na de voor iedere leeftijdsgroep gehouden zondagschool met elkaar worden doorgepraat.

Alle welkom ten spijt, het kan toch gezien de actieve relaties tussen Singapore en Nederland bijna niet anders of er moeten nog regelmatig Nederlandse refo’s zijn die de zondag in eenzaamheid op hun hotelkamer doorbrengen. Voor sommigen is het een welkome mogelijkheid om een keer onbespied niet naar de kerk te gaan. Voor anderen is de ware kerk alleen in Nederland en luister of lees je als je in het buitenland bent een preek. Een derde groep vindt het zonde om op zondag een taxi of openbaar vervoer te nemen. En weer anderen geven de voorkeur aan het live meeluisteren met de gemeente thuis.

Bent of kent u iemand in deze categorieën, overweeg dan het volgende. Categorie 1: Geen commentaar. Vergeet overigens niet dat Singapore volhangt met camera’s en dat ook uw telefoon weet waar u bent. Categorie 2: Er blijft buitenom de diensten, klas en maaltijd nog genoeg tijd over om te lezen. Categorie 3: Stuur mij vooraf een bericht dan zorg ik dat u bij uw hotel opgehaald wordt. Categorie 4: Vanwege het tijdsverschil werkt dat prima voor de middagdienst in Nederland – tot een uur of een slapen ze daar nog.

Maar is natuurlijk ook een grote kans dat u helemaal geen plannen heeft naar Singapore te komen. Dan blijft de vraag over: hoe zorg ik, van wie ook de over-overopa al naar de kerk ging, ervoor dat een bezoeker zich welkom voelt in mijn gemeente? Een: geef een gast een hand en zeg: „welkom”. Twee: Overweeg kipkluifjes. Maar misschien wel het belangrijkste: spijker dat bordje op uw kansel.

Dr. Dirk de Korne is als adjunct-directeur en universitair docent betrokken bij een academisch ziekenhuis in Singapore. Reageren? rubriekforum@refdag.nl