De man reageert verrast. Hij heeft vakantie en hij gebruikt die om met zijn kinderen en kleinkinderen toeristische plaatsen in Europa te bezoeken.

„Ik ben tien keer in Israël geweest”, vertelt Van der Linden (62), vrijwilliger bij de stichting Israël en de Bijbel, in rap Engels. „Ik weet dat veel mensen jullie haten. Ze zijn gehersenspoeld door de media, maar ik heb jullie lief. Deze liefde heb ik gekregen door het lezen van jullie Woord, de Bijbel.”

Ze legt uit dat het in hun Woord, de Tenach, gaat over het verleden, het heden en de toekomst van Israël. Ze noemt daarbij het beeld uit de droom van koning Nebukadnezar in het Bijbelboek Daniël. „We leven nu in de tijd van de voeten. De strijd gaat zich toespitsen op Israël. Jullie volk zal nog moeilijke dingen meemaken.”

Lees ook

„Grote openheid voor Bijbel onder seculiere Joden”

De man knikt en begint over president Trump die de Amerikaanse ambassade heeft verplaatst naar Jeruzalem. Andere gezinsleden zijn om hen heen komen staan. Een peuter kijkt met grote ogen naar Van der Linden.

Als ze zijn uitgepraat, diept Van der Linden een Nieuwe Testament in het Ivriet, dat is het moderne Hebreeuws, uit haar tas en biedt het de man aan. „Ik wil jullie geen pijn doen, maar hier heb ik uit liefde een cadeau voor jullie.” De man bedankt haar vriendelijk, maar neemt het niet aan. Een hand, een groet en het gezelschap loopt verder.

Anne Frankhuis

Van der Linden vervolgt haar weg en gaat even later op een kruispunt staan. „Meestal neem ik mijn fiets mee en rijd ik de paden af op zoek naar toeristen.” Een Joodse man, met zijn Aziatische vrouw en twee dochters, reageren verrast als Van der Linden hen aanspreekt en nemen dankbaar een Bijbel in ontvangst.

Op het terras van een restaurant treft ze een oudere vrouw, Joods-orthodox, die met haar dochter en twee kleinkinderen op rondreis is. De vrouw, die zich voorstelt als Ruth Goldstein, groeide op in Berlijn en overleefde de oorlog in een klein dorp in Polen.

Het gezin bezocht de dag ervoor het Anne Frankhuis in Amsterdam en zit vol vragen. Want hoe kon het dat er in de Tweede Wereldoorlog Nederlanders waren die de Joden verraadden, terwijl vele anderen hen juist hielpen? Van der Linden luistert en verwijst naar de Bijbel. „Degene die jullie Woord lazen, hadden jullie lief.”

Loslaten

Een Nieuwe Testament kan Van der Linden aan de vrouw niet kwijt. Ze bladert er even in, maar geeft het dan terug met de boodschap dat ze die vanwege haar geloof niet kan aannemen.

Een afwijzing vindt de veldwerkster moeilijk, maar ze laat zich er niet door uit het veld slaan. „Ik vraag God voordat ik op pad ga of Hij de juiste mensen op mijn weg wil plaatsen en of Hij de woorden in mijn mond wil leggen. Ik zaai, maar daarna moet ik een persoon loslaten. ”

Van der Linden is vanaf het voorjaar, rond het Pesachfeest, tot en met eind september elke week op de toeristische plek te vinden. Het zijn de weken dat veel Israëlische toeristen ons land bezoeken.

Om veiligheidsredenen wil de stichting Israël en de Bijbel de naam van de plaats zoveel mogelijk buiten de bekendheid houden. „Als je Jezus liefkrijgt, krijg je ook Zijn volk lief. Dat drijft mij om hiernaartoe te komen.”

In het waterrijke dorp probeert ze in gesprek te komen met Israëliërs en deelt ze Nieuwe Testamenten in het Hebreeuws uit. „Het grootste gedeelte van de Israëliërs is seculier en heeft niets met het geloof. Het is mijn verlangen om Gods Woord aan Gods volk terug te geven, zodat het ook de Heere Jezus leert kennen. Bijna de hele Bijbel gaat over het volk Israël. Bovendien hebben de Joden onze Zaligmaker, de Messias, voortgebracht.”

Benauwdheid

Tijdens de ontmoetingen gebeuren er „wonderen”, vertelt Van der Linden. „Een gezin was zo geraakt en verbaasd toen ik na een gesprek een Nieuwe Testament uit mijn tas haalde. De vader had ’s morgens gezegd dat hij er graag één wilde hebben en had dit op een briefje geschreven.”

Haar man Bas, die meestal met haar mee gaat, probeert gesprekken aan te knopen met christenen. Ze krijgen een brochure van hem mee over Gods plan met Israël. „Veel christenen hebben geen idee wat de Bijbel zegt over de toekomst van Israël. In Zacharia 12, 13 en 14 beschrijft de profeet welke grote benauwdheid het volk mee moet maken. Sommige mensen denken dat die profetie een gepasseerd station is, maar zij moet nog in vervulling gaan. De Bijbel zegt niet voor niets: Let op Israël om te weten hoe laat het is op Gods klok.”

Gehaat

Anne van der Linden: „De toekomst van al die Joodse gezinnetjes die ik hier zie, gaat me aan het hart. Vandaar dat ik hen Gods Woord wil brengen. Laatst sprak ik een Israëliër die een dubbel paspoort had aangeschaft, omdat hij moeilijke tijden aan zag komen voor zijn land.”

Israëliërs die ze spreekt, geven aan dat het antisemitisme wereldwijd, maar vooral in Europa, toeneemt. „Ze spreken hier bewust Engels met elkaar, om niet te worden herkend als Jood. Ook proberen ze hun Jood-zijn zo veel mogelijk te verhullen. Ze voelen zich gehaat door de hele wereld.”

Ook al neemt lang niet iedereen een Bijbel aan, de meesten reageren positief als Van der Linden een gesprek met hen aanknoopt. „Het doet hun goed als ik vertel dat wij achter hen staan en voor hen bidden. Regelmatig word ik bedankt en geknuffeld door het hele gezin. Ik krijg er elke keer kippenvel van.”

Afgelopen zomer heeft ze bijna 300 Nieuwe Testamenten weggegeven en zeker het dubbele aantal gesprekken gevoerd. Wat de vrucht is op haar werk, weet ze niet. „Gods woord zal niet ledig tot Hem wederkeren. Het is niet mijn werk, maar Zijn werk.”

Evangelisatie zou Van der Linden haar taak niet gauw noemen. „Dat vind ik zo’n beladen woord. We tonen onze liefde voor het Joodse volk. Jezus zegt Zelf dat Hij kwam voor de verloren schapen van het huis van Israël. In navolging van Hem doen wij dit werk.”

Dit is het eerste deel van een tweeluik over het veldwerk van de stichting Israël en de Bijbel. Dinsdag deel 2.