Irina Kroekovitsj (32) geeft niet op. Met flyers in haar hand blijft ze in het Overwinningspark voorbijgangers benaderen om te stemmen op haar project: een rehabilitatiecentrum voor gehandicapte kinderen.

Haar zoon, Artjom van zes jaar, voegt zich in zijn rolstoel bij zijn moeder. „In Akkerman hebben ze niets voor gehandicapte kinderen”, zegt Irina. „Niet eens een gehandicapteningang bij het theater of de film. De overheid had er geen interesse voor.”

Als er één effect duidelijk is van de revolutie ruim drie jaar geleden in Kiev dan is het wel dat de Oekraïense burger zijn mond opendoet. Wakker geschud. Dat begon in Kiev en in andere grote steden als Charkov, Odessa en Lviv, waar burgers zich verzetten tegen corruptie en opkomen voor hun rechten. Nu druppelt deze beweging door in kleinere steden als Akkerman.

Kroekovitsj’ project is een van de 29 burgerinitiatieven die deze ochtend in het park staan tentoongesteld. Variërend van een kinderspeeltuin tot en met straatverlichting. Op borden kunnen voorbijgangers lezen wat de plannen inhouden. Vervolgens kunnen ze zich in het park, de laptops staan klaar, laten registreren en elektronisch stemmen op een burgerinitiatief. Met aan het eind geld voor het winnende project, beschikbaar gesteld door de overheid.

De politiek in Akkerman kan niet om de mondige burger heen. Dat begrijpt ook een aantal jonge gedeputeerden. Als organisator opent de 40-jarige Joelia Fjodorova deze ochtend de jaarmarkt. Ze vertegenwoordigt een nieuwe politieke generatie van na de revolutie die zich vol overgave inzet voor hun stad. Ze helpen elkaar met het organiseren van evenementen als deze in het park of met de openluchtbioscoop op vrijdagavond.

Tussendoor ontmoeten de gedeputeerden elkaar in café Goerman, de stamkroeg van Akkerman. Hier komt alles en iedereen samen. Jongeren staren naar hun smartphone, een ouder stel buigt zich over een kruiswoordpuzzel, een vader trakteert zijn gezin op ijs, een vrouw komt binnen met twee overbehaarde honden, een onder elke arm, en zet ze neer op de bank.

Op het terras van Goerman legt Fjodorova de gedachte achter haar project uit: „Dit moet de burger meer vertrouwen geven in de politiek. Inwoners kunnen via de computers stemmen om zo bij te dragen aan de elektronische democratie.”

Militair Vitali (50) kuiert rond tussen de organisatie en deelnemers. „Deze jonge gedeputeerden denken aan het volk”, zegt hij opgetogen. „Dat is winst. Het zijn er nu nog maar drie, maar als de burgers zien wat zij doen, kunnen er meer komen en kan er echt wat veranderen.”

Maar de weg naar verbetering is lang en hobbelig. Er is nog altijd die ene overwoekerende Oekraïense plaag, geheten corruptie. Daarom hebben politici hun bezittingen en inkomsten moeten openbaren. Ook de vernieuwde politie, gestoken in nieuwe uniformen, moet de corruptie verdrijven. Svetlana (38) toont zich voorzichtig. Ze assisteert Kroekovitsj met haar project en haar echtgenoot werkt bij de politie. Ze dragen dan wel een nieuw uniform, zegt ze, maar dat betekent niet dat alles meteen verandert.

In Goerman legt overheidsjurist Aleksej Gribkov (25) uit hoe corruptie in Akkerman werkt. Hij neemt als voorbeeld de dikwijls slechte wegen. Er zitten kuilen in het asfalt of de straten zijn van zand en bestaan uit gaten, soms gevuld met stenen. Al is het in centrum van de stad en op de hoofdwegen beter gesteld. „Weet je hoe dat komt?” begint Gribkov aan zijn uitleg. „Stel, de gemeente begroot voor de aanleg van een weg 1000 hryvnia (32 euro). Een bedrijf doet dat voor 600 hryvnia (19 euro), maar dat wordt een weg van mindere kwaliteit. Die overgebleven 400 hryvnia (13 euro) stoppen dat bedrijf en de betreffende gemeenteambtenaar in hun eigen zak.”

In het Overwinningspark benadrukt Vitali dat de veranderingen van onderaf, van het volk, moeten komen. „Als wij niets doen, gebeurt er niets.”

serie Akkerman in Akkerman

Dit is het derde deel in een serie over medewerker Floris Akkerman in de Oekraïense stad Akkerman.