Er zijn wezenlijkere redenen om deze bijzondere vrouw, die in 1997 op 87-jarige leeftijd overleed, in herinnering te houden. En soms zou je wensen dat ook protestanten aureooltjes mogen uitdelen, omdat onder hen de vele moeder Teresa’s m/v te vaak onzichtbaar blijven.

Wat wordt er niet aan christelijke barmhartigheid betoond! Neem iemand als wijlen kinderarts Diny van Bruggen: zij deed aan bewogenheid voor de armen niet onder voor Teresa en was met haar medische deskundigheid haar zelfs de baas.

De Albanese non die later als Moeder Teresa bekend werd, begon in oktober 1950 haar werk onder de allerarmsten in de straten van Calcutta, de Indiase stad waar armoede en ontbering bijna spreekwoordelijk zijn. Ze richtte er samen met andere zusters de Missionarissen van Barmhartigheid (Missionaries of Charity, MC) op, een organisatie die inmiddels wereldwijd tal van ‘filialen’ heeft.

Zelf maakte ik kennis met haar werk tijdens een bezoek aan Calcutta. Een van de meest aangrijpende voorzieningen om daar te bezoeken, is Nirmal Hriday, het huis voor de stervenden. Rijen bedden staan er opgesteld met daarop broodmagere en vaak kreunende mensen: doodziek of al stervend. Op straat had ik meermalen over zulke mensen heen moeten stappen, hier kregen ze water, eten en wat verkoeling.

En dan was er nog het weeshuis, waar kinderen als vlooien op me afsprongen en aan mijn benen hingen om maar wat aandacht en warmte te krijgen.

In de loop der jaren kwam er ook felle kritiek op haar werk. Iemand die daar zijn levenswerk van maakte, is de Indiase arts Aroup Chatterjee. Samen met de atheïstische schrijver Christopher Hitchens vuurde hij de ene na de andere venijnige beschuldiging in de richting van Moeder Teresa af. Aan haar werk zat in feite een religieuze, een humanitaire en een medische kant en vanuit al die hoeken kwam kritiek.

Medici hekelden de vaak ondermaatse medische hulp aan de armen. Een atheïst als Hitchens verweet haar „verering van het lijden.” Armen en zieken zouden niet wezenlijk geholpen worden omdat het haar ging om „een religieuze daad” van barmhartigheid. En dan was er nog kritiek op haar aanpappen bij de groten der aarde, waaronder lieden met bloed aan hun handen. Toen in 2007 posthuum een boekje van haar uitkwam onder de titel ”Kom, wees mijn licht” wist iedereen het: Moeder Teresa was een gewoon mens die ook vaak geestelijk in het donker zat.

Intussen is moeder Teresa –ondanks al die zurige kritiek– als icoon van barmhartigheid overeind gebleven. Inspiratiebron voor onvoorwaardelijke toewijding. En dat is maar goed ook, want wegkijken en smoezen verzinnen is vaak ook ónze praktijk.​