In totaal schreef Jos van Manen Pieters dertig romans, die allemaal verschenen bij uitgeverij Kok (later de imprint Zomer & Keuning). Aan haar eerste roman, ”En de tuinfluiter zingt”, begon ze toen ze pas 22 was. Het boek verscheen in 1955 en het werd, samen met de vervolgdelen

”Een nest vol tuinfluiters” en ”Als de tuinfluiter zwijgt” een groot succes. De trilogie kreeg niet minder dan zeventien drukken (de laatste dateert van 2008) en er werden meer dan een half miljoen exemplaren van verkocht.

Zelf vond Jos van Manen Pieters het soms lastig dat ze haar leven lang vooral met dit jeugdwerk werd geassocieerd. Ze vond haar latere boeken beter: daarin sneed ze onderwerpen aan die de doorsnee familieromanauteur destijds omzeilde: echtscheiding, incest, abortus enzovoort.

Over die ontwikkeling zei ze in 1980 in een interview met deze krant: „Vroeger wist ik de antwoorden al voor de vragen al gesteld werden; tegenwoordig is het worstelend bezig zijn met de vragen. Toch sta ik in zoverre achter mijn vroegere werk, dat het op dat moment wel degelijk authentiek was, al zou ik het nu naar taal en stijl niet meer zo doen.”

De auteur maakte zelf het nodige mee. Zo scheidde ze in 1973 na een moeilijke periode van haar man – na die echtscheiding verdween het streepje tussen Van Manen en Pieters in haar naam. Over de relatie tussen levenservaring en schrijverschap zei ze zelf: „Als je dertig romans schrijft, kun je natuurlijk nooit dertig keer je eigen geschiedenis vertellen. Maar in ieder boek zit je eigen levenservaring en emotie verwerkt. Je bent als auteur geen automaat waar het boek zomaar uitrolt; het moet van binnenuit komen.”

Ze noemde zichzelf een christelijke schrijfster, al wilde ze niet bewust een boodschap in haar boeken leggen en stelde ze meer vragen dan dat ze antwoorden gaf. Maar „als je vol humor zit, kun je geen saai boek schrijven, en als je gelooft dat God wat voor je betekent kun je geen boek buiten God om schrijven.”

Van alle boeken van Jos van Manen Pieters zijn meer dan

4 miljoen exemplaren verkocht. Het werkelijke aantal lezers van haar werk moet intussen nog groter zijn: in de openbare bibliotheken stond zij in de jaren zestig boven aan het lijstje van ”meest uitgeleende auteurs”.

Ze stopte met schrijven toen ze 65 werd. In 2001 zei ze daarover: „Ik was bang om te lang door te gaan, ik heb te veel oudere schrijvers de mist in zien gaan, die eerder hadden moeten stoppen. (…) Schrijven is zwaar werk. Negentig procent is geen schrijven, maar denken; denken en wakker liggen.”

Jos van Manen Pieters wordt vrijdag in Ede begraven.

Lees ook

Geen antwoord op elke vraag, interview met Jos van Manen Pieters, Reformatorisch Dagblad (07-11-1995

“Schrijven is denken, denken en wakker liggen, Reformatorisch Dagblad (30-05-2001