Het publiek dat de Robeco-zomeravondconcerten in het Amsterdamse Concertgebouw bezoekt verschilt toch wel wat van wat men normaal daar gewend is. Zo gaat men wat meer ongedwongen met de huisregels om. Ondanks een fotografeerverbod flitst men er lustig op los. En terwijl de harpiste voorafgaande aan haar optreden haar instrument zuiver probeert te stemmen, wat bij een temperatuur van rond de 26 graden geen sinecure is, fluit iemand op het balkon naar een bekende aan de overkant.

Terwijl de zaal langzaam volloopt met muziekliefhebbers, zie je dat sommige ouders het mogelijke hitte-slaapprobleem bij hun kinderen hebben opgelost door ze mee te nemen. Ik zie zelfs dat sommigen met een zitverhoging sjouwen om hun kleintjes toch maar vooral voldoende uitzicht te garanderen. Ook de kleding is trouwens afgestemd op de temperatuur, het zonnebruin overheerst. De heren die in een jasje zijn gekomen, trekken het snel uit.

Wat mij altijd verwondert, is dat zoveel mensen gedurende de laatste minuut nog hun plaats moeten zoeken, waarvoor hele rijen moeten opstaan. Een concert begint dan ook zelden op tijd.

Maar dan begint het ook goed. Dirigent Jurjen Hempel laat zijn JeugdOrkest Nederland het stuk ”Nacht op de kale berg” van Moesorgski inzetten en dan blijkt direct al dat het tussen dirigent en orkest wel goed zit. Hempel dirigeert adequaat en zakelijk. Emotionele passages zijn grondig gerepeteerd en dan hoef je niet die emoties nog eens met veel pathos aan te zetten.

Het is een programma met louter uitsmijters, maar wat wil je op zo’n avond. Nadat de zon weer over de kale berg is opgegaan, stormt pianist Hannes Minnaar de trap af en geeft een overrompelende uitvoering van Griegs Pianoconcert in a (opus 16). Beurtelings klaterend en majestueus klinkt deze onverslijtbare bestseller onder de handen van de zeer begaafde pianist. Een ovatie is het antwoord van de zaal en dat vraag dus om een toegift, die Minnaar ondanks de hitte vol overgave neerzet.

Het JeugdOrkest Nederland komt drie keer per jaar gedurende een periode van enkele weken bij elkaar en studeert dan een programma in. Twee van die periodes worden afgesloten met concerten. Dit concert was het laatste; daarvoor heeft het orkest optredens gehad in Engeland en Frankrijk. De meeste musici zijn gevorderde conservatoriumstudenten die na een proefspel hier een schat aan ervaring opdoen.

Na de pauze nog zo’n kanjer: Strawinsky’s suite uit ”De Vuurvogel”. Hier bereikt het orkest een toppunt. Wat een enthousiasme en overgave. Vooral de Berceuse en de Finale zullen me nog wel even bijblijven. Zo’n hoboïste: wat een prachtige voordracht.

Na het slotapplaus volgen nog enkele toegiften, waaronder een deel uit de ”Scheherazade” van Rimsky-Korsakov.

Al was het dan warm, het was in ieder geval een belevenis.