André Rouvoet: Intelligent, belezen en scherp in het debat
DEN HAAG – De betekenis van CU-leider Rouvoet (49), die vandaag zijn vertrek uit de landspolitiek aankondigde, is in de eerste plaats dat hij zijn partij transformeerde van een groepering in de marge naar een partij die opereerde in het centrum van de macht.
Achtenhalf jaar lang was de in Hilversum geboren André Rouvoet het gezicht van de ChristenUnie. Weliswaar zat hij al sinds 1994 namens de RPF in de Tweede Kamer, zijn landelijke bekendheid ontstond toen hij in november 2002 het leiderschap van de nog piepjonge ChristenUnie overnam van voorganger Veling. Vanaf toen rees de ster van de christelijk gereformeerde CU-politicus snel.
Zo ontving hij in 2003 de Thorbeckeprijs voor politieke welsprekendheid en oogstte de intelligente en belezen politicus in 2005 veel lof voor de wijze waarop hij zich roerde in het debat over het Europees referendum.
Het was ook in die jaren dat zijn partij steeds meer in beeld kwam als potentiële regeringspartner. Toen de ChristenUnie bij de Kamerverkiezingen van 2006, mede door de verdiensten van Rouvoet, in het parlement verdubbelde van drie naar zes zetels, schoof de partij meteen aan in de coalitieonderhandelingen met CDA en PvdA.
Dat leidde ertoe dat de CU- leider, die met name met PvdA-voorman Bos goed door één deur kon, op 22 februari 2007 naast Hare Majesteit op het bordes stond als vicepremier in het kabinet-Balkenende IV en als minister voor Jeugd en Gezin.
Op die regeringsdeelname had Rouvoet zijn eigen achterban terdege voorbereid. In de verkiezingscampagne van eind 2006 liet hij niet na om mogelijke CU-stemmers uit te leggen dat deelname aan een coalitie het sluiten van lastige compromissen omvermijdelijk behelsde. Die boodschap kwam aan. Noch tijdens de vorming van Balkenend IV, noch tijdens de regeerperiode van dit kabinet, kwam uit de achterban noemenswaardige kritiek op de (resultaten van de) kabinetsdeelname.
Electorale winst leverde het avontuur de partij echter niet op. Bij de Kamerverkiezingen van 2010 zakte de ChristenUnie terug naar vijf zetels. Een ander type winst was in de achterliggende drie jaar wel bereikt: nooit zou enige grote politieke partij, het CDA incluis, meer kunnen beweren dat de ChristenUnie slechts een radicaal getuigenispartijtje was dat niet meer deed dan vanaf de zijlijn gemakkelijke kritiek spuien. En de samenleving was na die drie jaar niet, zoals seculieren vreesden, „gerouvoetiseerd.”
Na de teleurstellende verkiezingsuitslag van vorig jaar nam de ex-bewindsman opnieuw het fractievoorzitterschap ter hand, door een deel van zijn achterban weliswaar bekritiseerd vanwege zijn te felle kritiek op het rechtse kabinet, maar toch nooit werkelijk omstreden geraakt.
Totdat hij vanmorgen op het alleronverwachtst aankondigde er de brui aan te geven.
