Bijna bewegingsloos drijft de Joker op het rimpelloze water van de Oude Rijn. „Een heerlijk plekje hier”, zegt Schriek, gezeten op een bankje tegenover zijn boot, aan de rand van Nieuwerbrug.

Boos kijkt hij toe hoe even later twee jongens in een rubberboot met een enorme aanhangmotor de stilte verstoren. „Dat moesten ze verbieden. Vergif op het water, dat kleine spul. Wij varen na acht uur ’s avonds niet meer, omdat de meeste bruggen daarna niet meer bediend worden. Maar dat kleine grut kan overal onderdoor. Sommigen gaan zelfs met dat bootje stappen en komen dan midden in de nacht met een flinke slok op teruggevaren. Soms liggen we meer naast bed dan erin.”

Schriek heeft al 55 jaar een eigen schip. De Joker kocht hij in 1977. „Toen heette hij nog Joke, genoemd naar mijn toenmalige vrouw. Toen we uit elkaar gingen, heb ik dat veranderd in Joker. Sindsdien heet hij zo.”

Varen staat voor Schriek gelijk aan genieten van de vrijheid. „Je kunt aanleggen waar je wilt. Tot je een plekje hebt waar het bevalt.”

Zo’n plekje is Nieuwerbrug, zegt zijn vrouw Marjan instemmend. Ze is net terug van een bezoek aan een boer op loopafstand, die aan toeristen zelfgekweekte groenten verkoopt. Uit een mandje diept ze even later een borduurwerkje tevoorschijn. Even een kaartje voor die aardige groenteboer knutselen. „Overmorgen wordt hij 75.”

Meestal trekken de Schrieks er vanaf eind mei vanaf de Rottemeren bij hun woonplaats Bleiswijk met de boot op uit. „We zetten eerst koers naar Zeeland”, zegt Evert. „Dan liggen we een maand bij het Veerse Meer. Totdat je dat kleine grut met die rubberbootjes tevoorschijn ziet komen. Dan zoeken we het wat verderop.”

Eerdere reizen brachten het paar naar Lyon en Straatsburg. Evert: „Op weg naar Straatsburg moesten we over de Doubs. Dat gaat eerst bergopwaarts en daarna weer omlaag. Toen we boven waren, viel de rivier zowat droog, omdat het al weken niet had geregend. Uiteindelijk hebben ze ons, sluisje voor sluisje, met touwen naar beneden gehaald.”

De laatste jaren maakt het paar vanwege zijn gezondheid geen buitenlandse reizen meer. Evert: „Ik heb vijf jaar terug een beroerte gehad, bij mijn vrouw is vorig najaar eierstokkanker geconstateerd. Daarom blijven we wat dichter bij huis.

Toen mijn vrouw aan de chemo’s begon, dachten we zelfs: We zijn uitgevaren. Maar eind juni zei de specialist, een boerenzoon, tegen haar: „U mag even de wei in.” We hebben de boel gauw opgetuigd en zijn via Delft, Leidschendam, Leiden, Alphen aan den Rijn en Bodegraven naar hier gevaren. En nu weer terug.”

Varend Nederland gaat deze zomerweken massaal het water op. Deel 2 in een serie.