Wij zullen nog belangrijke dingen enigszins voorgesteld vinden in die laatste woorden van David, die hij toen hij sterven ging als een zwanenzang liet horen (2 Samuël 23:5): „Hoewel mijn huis alzo niet is bij God, nochtans heeft Hij mij een eeuwig verbond gesteld, dat in alles welgeordineerd en bewaard is; voorzeker is daarin al mijn heil en alle lust, hoewel Hij het nog niet doet uitspruiten.”

Hier is de eerste stap van het overgeven van zichzelf en van het vluchten om zijns levens wil, tot de genade van God, in Christus, die in het verbond werd voorgedragen. Hij gaat voort, en vertrouwt op, en vergenoegt zichzelf met dat verbond, want David noemt het in alles welgeordineerd en bewaard: het is bekwaam en genoegzaam om hem zijn zielenwens te doen verkrijgen. Men ziet er ook zijn vermaking en vergenoeging in, zijn berusting erin. Voorzeker is daarin, zegt hij, al mijn heil en mijn lust. Het is al wat mijn hart wensen kan. Het is ”mensura voti”: de uiterste maat van mijn wensen. Ik heb niets meer nodig. Ik verlang ook niets meer.

Als wij nu spreken van in de Heere te sterven, dan zouden wij u graag opwekken om al deze stappen samen te voegen. Benaarstig u om in Hem te mogen zijn. Het is onmogelijk in Hem te sterven zonder dat men in Hem is.

James Durham, predikant te Glasgow (”De gelukzaligheid van de stervenden in de Heere”, 1735)