De eerste overtuiging die nodig is voor de bekering van de ziel is overtuiging van zonde. Niet die algemene overtuiging dat alle mensen zondig zijn, maar de persoonlijke overtuiging dat ik een verloren zondaar ben. Niet de algemene overtuiging dat anderen vergeving moeten ontvangen of verloren gaan, maar de persoonlijke overtuiging dat ik vergeving moet ontvangen of verloren gaan.

Er bestaat geen groter hinderpaal voor deze waarheid, die diep in de ziel moet geprent worden, dan het bewustzijn vele deugden te bezitten. Wij kunnen niet overtuigd worden dat het beeld Gods zo geheel uit onze ziel is uitgewist, zoals de Bijbel ons leert, wanneer wij in onszelf of in anderen erkennen dat er nog zogenaamde goddelijke deugden in ons zijn overgebleven. De helden van wie wij in de geschiedenis gelezen hebben, met hun vaderlandsliefde en doodsver­achting, met hun standvastige vriendschap en getrouwheid in hun liefde, schijnen voor ons op te rijzen om de zaak van de beledigde mensheid te verdedigen.

En wat nog bedrieglijker is, onze dage­lijkse ondervinding, de uitvloeisels van een onbegrensde edelmoedigheid, het medelijdende hart, dat weent als anderen wenen, en in het algemeen wat mensen doen die zich niet om Christus en Zijn zaligheid bekommeren, dit alles vormt een scheidsmuur die ondoordring­baar is voor de waarheid: dat de mens ontvangen is in zonde en geboren in ongerechtigheid.

Robert Murray M’Cheyne,
predikant te Dundee
(”Leerredenen”, 1862)