In het Klimaatakkoord van Parijs werd eind 2015 al afgesproken dat er een internationale markt moest komen voor CO2-handel. De gedachte hierachter is dat een land zijn verplichtingen voor het verlagen van de uitstoot kan nakomen door in een ander land actie te ondernemen. Dat kan bijvoorbeeld door duurzame energie op te wekken, of vervuilende activiteiten te vergroenen.

De voorwaarden om een betrouwbaar systeem te bouwen, bleken erg ingewikkeld. Steeds moest het onderwerp worden doorgeschoven naar de volgende klimaattop. In Bakoe is hier nu dus wel overeenstemming over bereikt. Dat was onder meer te danken aan afspraken tussen de Verenigde Staten en de EU over transparantie.

Op de nieuw op te zetten internationale markten kunnen zowel overheden als bedrijven meedoen. Voorstanders hopen dat hierdoor miljarden euro’s beschikbaar komen voor verduurzamingsprojecten. Critici vrezen boekhoudkundige trucs, waardoor de uitstoot in de praktijk niet daalt. Bestaande initiatieven voor CO2-compensatie van bijvoorbeeld vliegtuigen zijn omstreden, omdat ze volgens diverse onderzoeken lang niet altijd doen wat ze beloven.

Een systeem met strikte voorwaarden dat onder controle van de internationale gemeenschap staat, is er tot nog toe echter niet. Door het in Bakoe gesloten akkoord, komt dat er nu eindelijk wel.