Elizabet Zeeman kent haar nichtje –een dochter van haar zus– al van jongs af aan. „We hebben een heel goede band. Tijdens haar studie in Utrecht begonnen we regelmatig te corresponderen. Daarbij kwamen ook geloofsvragen langs. Zij vroeg zich bijvoorbeeld af: hoe doe je dat als bijna niemand anders christen is? Zelf heb ik op latere leeftijd ook nog een universitaire opleiding gedaan als tweede studie, maar ik was toen natuurlijk al een stuk ouder en deed mijn studie naast mijn werk. Toen dacht ik: het zou veel leuker zijn als ze daarover eens kon sparren met een christelijke student van haar eigen leeftijd!”

Aanvankelijk meent Zeeman in haar omgeving niemand te kennen die in aanmerking komt – tot ze plotseling aan haar neef –een zoon van haar schoonzus– denkt. Hij woont en studeert op dat moment in België. „Ik vroeg eerst aan mijn nichtje of ze het zou zien zitten om een keer met hem te mailen. Dat vond ze prima. Daarna heb ik mijn neef gemaild om te vragen of híj tijd en zin had om eens met haar van gedachten te wisselen over studeren en het geloof. „Ach ja”, zei hij, „ze mag best een berichtje sturen.” Zodoende gaf ik haar zijn e-mailadres. Daarna heb ik er verder eigenlijk niet meer zo bij stilgestaan.”

Inmiddels ontwikkelt zich tussen neef en nicht een intensief berichtenverkeer: eerst per e-mail, daarna via WhatsApp, om vervolgens uit te monden in urenlange telefoongesprekken. „Uiteindelijk zijn ze een keer samen gaan mountainbiken. Dat vind ik wel grappig. Toen ik het ooit eens met mijn neef over relaties had, zei hij: „Ik wil best een vrouw, maar ze moet wel christen zijn én een beetje sportief.” En mijn nichtje is dus een heel sportieve meid.”

Een aantal maanden later kreeg het tweetal serieus verkering. Anderhalf jaar geleden zijn ze getrouwd. Heel bijzonder, vindt Zeeman. „Ik zie mezelf helemaal niet als een koppelaar. Destijds vond ik het vooral mooi voor mijn nichtje dat ze met iemand over het geloof kon praten. Dat dit eruit kwam, is voor mij wel een teken dat de HEERE dat heeft gebruikt.”