Jozua was zo’n man van formaat, een generaal met grote bekwaamheid en moed. Het volk van Israël mocht hij leiden naar de rust van het land Kanaän. Nee, dat betekende niet dat alle vijanden verslagen waren. Het is hier niet het land der ruste. Jozua verbond het volk aan de Heere en Zijn dienst. Toen Jozua op 110-jarige leeftijd stierf, moet dat een schok geweest zijn die door het volk weergalmde: Jozua is overleden! Honderd en tien jaar, een indrukwekkende levensspanne voor onze tijd. Maar ook Jozua bleek de schat in aarden vaten te dragen en was een zondig mensenkind. En dat betekent: sterven. Bedenkt u het ook, hoe groot u ook mag zijn? U bent vergankelijk. De dood –de grote gelijkmaker– doet alle onderscheid teniet.

Hij werd begraven in zijn eigen erfdeel. Dit is een getuigenis: God is getrouw. Wat Hij belooft, doet Hij. De Heere had aan Jozua beloofd dat waar hij zijn voetstappen zou zetten, hij dat land zou krijgen. God heeft het vervuld. De grafsteen staat als een stille wachter bij zijn graf. Er staat geen groots opschrift op. ”Jozua, de zoon van Nun, de knecht des HEEREN”, is de korte mededeling. Beperkt, maar rijk aan betekenis. Niet de grote leider die Israël in Kanaän bracht, maar de nederige knecht des Heeren. Meer is ook niet nodig. Hier ligt de kern: een knecht van de Heere te zijn. Van een knecht van satan tot een knecht van de Heere gemaakt. Ja, dat wel. Dat is onmisbaar, ook voor u. Deze man leidde een leven waarin God centraal stond. De Heere was zowel de omtrek als het centrum van zijn leven. Hij omringde hem en doortrok zijn hele leven. Hij stelde de grenzen vast en vervulde Jozua’s hart keer op keer met geloof, kracht en trouw. Hij zocht Jozua op als er verwijdering was door zonde.

De Heere stelt Adamskinderen aan op hoge posities. Wat een zegen als getuigd mag worden dat een leider een knecht des Heeren was. Er bestaat een lange reeks van koningen en leiders in de Bijbel die door Gods goedheid misschien wel goede zaken verrichtten, maar die geen knecht des Heeren waren. Dat gold voor Jozua wél.

Jozua’s naam betekent: redder. Maar deze redder moet het graf in. Zijn naam was slechts een stille heenwijzing. Hij maakte deel uit van Gods raad, en die raad ging door en gaat nog steeds door. Dit graf getuigt niet van Jozua’s daden, maar van Gods grote daden. Vanuit dit graf klinkt een Evangelieboodschap. Een leven werd afgesloten, maar Gods raad niet. Na eeuwen komt dé Redder: Jezus. Hij is de Leidsman naar de hemelse rust. Hij offert Zijn bloed, moet eveneens het graf in, maar is de Eersteling Die is opgestaan. Zijn reddingswerk is ook nu een actualiteit. Leidsmannen worden door de Heere gegeven en weer weggenomen. Op onze grafzerk gaat het er niet om wat wij deden, maar wie wij wáren voor God. Geldt het ook voor u: ”de knecht des HEEREN”? Wat een troost voor de nabestaanden. Zo kan zélfs vanaf het graf nog een Evangeliestem komen.