We worden opgevangen in de situation room. Beeldschermen die wanden bedekken, nissen met PC’s en veel telefoons. Het is de zaal waar politieke kopstukken bij elkaar komen als er een grote veiligheidscrisis ontstaat. Bijvoorbeeld wanneer Hezbollah haar raketten uit de opslag haalt.

Bij gesprekken over de toekomst van Israël gaat het vaak over de grenzen, het nederzettingenbeleid en of er een tweestaten oplossing moet komen. Maar de hoge ambtenaar van het ministerie van Buitenlandse Zaken is glashelder. Dit zijn geen onbelangrijke zaken, maar ze raken niet de kern. De kern is dat de omliggende landen de Joden niet het recht gunnen om hier te wonen. Zolang van die erkenning geen sprake is, zal het nooit genoeg zijn als wij concessies doen, zo klinkt het.

We luisteren naar een bevlogen spreker, maar zijn woorden zijn geladen. Geen mistroostige analyse, maar scherpe en soms alarmerende feiten komen naar voren. Zoals de bedreiging van Iran. Vanuit Israëlisch perspectief is dit gevaar nummer een. Niet eens zozeer vanwege de nucleaire dreiging, maar vooral vanwege het feit dat Iran Israël wil destabiliseren. Ze gebruiken Hezbollah als middel om die klus voor hen te klaren. Zo kan Hezbollah nu al beschikken over 120.000 raketten. En dat zijn niet de primitieve raketten van vroeger, maar precisiewapens die op een paar meter nauwkeurig gericht kunnen worden. Op gronddoelen, maar tegenwoordig ook op schepen en vliegtuigen.

Na Hezbollah volgen Hamas en IS op de prioriteitenlijst. Op dit moment is het relatief rustig en lijkt vooral IS zich te concentreren op andere gebieden. Maar voor de toekomst blijft dit een groot gevaar. De situatie kan zomaar veranderen.

Dat laatste is ook reden om hoop te blijven houden. De ambtenaar die ons toespreekt vindt het lastig om optimistisch te blijven. Als je kijkt naar de bedreigingen en de negatieve houding van de internationale gemeenschap dan zou je de moed in de schoenen zakken. De komende conferentie zondag in Parijs zal Israël ook weinig goeds brengen, zo is zijn inschatting. Maar, zo klinkt het glashelder, we blijven hopen en strijden. Hopen dat er een keer ten goede komt. Strijden om het land overeind te houden dat zo moeizaam bevochten is.

Als SGP delen we die hoop, waarbij ook oprechte verzoeningsinitiatieven tussen Palestijnen en Israëliërs die “van onderop” komen, kunnen rekenen op onze blijvende steun.

We wensen aan het eind van de meeting de Israëlische staf Gods zegen toe voor hun werk en voor de vrede voor Israël. De hoge ambtenaar maakt duidelijk dat ze weten dat we vrienden zijn. En dat die vriendschap gewaardeerd en gekoesterd wordt.