Nu werkt Jan Modaal gemiddeld één dag per week om de gezondheidszorg in ons land te kunnen betalen; bij ongewijzigd beleid, zullen dat er op termijn twee worden. Technologische vernieuwingen vragen om begrenzingen, aldus de deeltijdhoogleraar gezondheidseconomie aan Tilburg University.

Als voorbeeld noemde hij een behandeling van 84.000 euro die het leven van een patiënt met drie maanden verlengt. Van die 84.000 euro kunnen vele honderden kinderen in een ontwikkelingsland een jaar lang te eten krijgen. Volgens Polder zijn artsen er ook mee geholpen als ze weten dat ze een bepaalde dure behandeling niet mogen voorschrijven.

SGP-leider Van der Staaij is huiverig om de verantwoordelijkheid voor de grenzen aan de zorg te leggen in handen van de politiek, zo bleek tijdens de discussie. Hij wil die verantwoordelijkheid liever overlaten aan het overleg tussen arts en patiënt in de spreekkamer. De SGP-voorman is bang dat de politiek een kille economische benadering gaat kiezen die mogelijk zal uitmonden in een bepaald vast budget dat beschikbaar is voor bijvoorbeeld een kind met het syndroom van Down.

Polder was het daar niet mee eens. Hij vindt het de verantwoordelijkheid van politici om grenzen te stellen, ook in de zorg. Het geld dat naar de zorg gaat, kan niet voor andere dingen worden uitgegeven: „We willen toch ook goed onderwijs voor onze kinderen?”

Polder pleitte verder voor bezinning op de omvang van de persoonsgebonden budgetten. Die brachten veel goeds, maar de beheersbaarheid van de budgetten zal in toenemende mate een probleem worden.

De hoogleraar betoogde dat de eigen bijdrage in de zorg best omhoog mag. „Een ziekenhuisopname kost per dag zo’n 1000 euro. Een eigen risico van 360 euro is dan maar een schijntje.”