Want Aylan Kurdi slaapt niet. Hij is overleden.

Op de andere foto, hiernaast, heeft een stoere Turkse marinier het kereltje in z’n armen. Als een vader die een op de achterbank van de auto in slaap gevallen kind naar z’n bedje brengt.

Maar dit jochie slaapt niet. Hij is gestorven.

Nog geen drie jaar oud. Een Koerdisch-Syrisch jongetje, aangespoeld op het Turkse strand van Bodrum.

Hij is aangespoeld met in ieder geval nog elf andere mensen. Slachtoffers van een botsing tussen twee vluchtelingenboten. Zijn vader leeft nog, maar zijn moeder en vijfjarige broertje zijn ook omgekomen.

Ineens waren de beelden er, woensdag. Ze gingen de hele wereld over. Ze werden vertoond op tv-journaals en afgedrukt in kranten in vrijwel alle landen. Het gruwelijke vluchtelingenprobleem kreeg ineens een gezicht. Een drama gestold in één beeld. Een beeld dat emoties oproept. Emoties die bij al die andere foto’s toch nog wat naar de achtergrond gedrukt konden worden. Maar nu niet meer.

Ook op de redactie hebben we ons over de foto gebogen. Wat doen we? Drukken we de foto af in de krant? Of niet? Want we hebben al jaren de duidelijke lijn om geen foto’s in de krant te plaatsen waarop overleden mensen te zien zijn. Maar mogen we deze foto onze lezers wel onthouden?

En wat betreft onze lezers die veel op internet zitten: ongetwijfeld zijn ze al geconfronteerd met dit beeld. Dus wat laat je dan zwaarder wegen? De beleidslijn of het appel dat de foto op ons doet? Zal de foto niet eenzelfde status krijgen als de afbeelding uit 1972 van het naakt wegrennende Vietnamese meisje dat de Vietnamoorlog een gezicht gaf? En zal deze foto de roep om een gezamenlijke Europese aanpak van het vluchtelingenprobleem niet versterken?

Beelden zeggen vaak meer dan woorden. Het beeld is confronterend. Beelden kunnen een discussie doen kantelen. Kunnen argumenten ineens als volstrekt theoretisch onderuithalen.

Beelden kunnen soms ook de discussie neerslaan. Alsof je na het zien van dit dode jongetje niet meer mag spreken over de problemen die er zijn bij het opnemen van vluchtelingen.

We willen het als redactie allemaal niet. We willen het vraagstuk niet versimpelen tot één foto. Maar we willen evenmin dit aangrijpende beeld wegdrukken. Alsof het alle­maal wel meevalt. Want het valt niet mee. En we mogen als christenen niet en nooit wegkijken.

De foto staat op de voorpagina. En er zal geen lezer zijn die onberoerd naar dit beeld kan kijken. Het zet ons allemaal, oud en jong, aan de vloedlijn van de landen waarop dagelijks de dode lichamen aanspoelen van vluchtelingen. We kunnen niet zeggen dat we het niet wisten. Dat we het niet hebben gezien. Want we hebben het wél gezien.

W. B. Kranendonk, hoofdredacteur