Wie Ouddorp zegt, denkt aan zee, aan duinen, badgasten, Duitsers en aan ”schurvelingen”. Het Ouddorpse landschap lijkt van boven gezien op een wafel: in hokjes verdeeld, en daarvoor zijn die schurvelingen verantwoordelijk.

Overal in het land kun je ze vinden in veeteeltgebieden: pestbosjes. Groepjes bomen, midden tussen de weilanden. Bioloog Bert Maes struint er graag in rond. „Voor miltvuurbesmetting hoef je hier nu niet meer zo bang te zijn.”

Ze zijn er nog: zichtbare over­blijfselen uit het heidense ver­leden van Nederland. Soms kregen ze na de kerstening een nieuwe invulling. Zoals de Willibrordus­put in het Noord-Hollandse Heiloo.

Het verkeer op de A50 tussen Arnhem en Apeldoorn zoeft voorbij. Zittend op een houten afsluitboom aan het begin van een zandpad vertelt Kees Zwaan over de aanleg van deze autosnelweg, een civieltechnisch, maar ook cultuurhistorisch element in het Veluwse landschap.

Het is een hete zomerdag, zo één waarop de temperatuur boven de 30 graden stijgt, maar tussen de oude bomen op landgoed Nijenrode is het koel. Aan het begin van een laan staat een eik uit 1798.

Nog steeds zijn ze omgeven door een waas van geheimzinnigheid: de Zeeuwse vliedbergen. Ontstaan in een grijs verleden, blijven ze fascineren.

Landgoed IJsselvliedt kent al bijna 200 jaar een sterrenbos, maar de bomen die er staan, zijn nog maar een paar jaar oud. Een teken dat onderhoud van de cultuurhistorie hard nodig is.

Een heuvel hier, een boom daar en weer ergens anders een holle haag die als een slang door een tuin loopt. Het Nederlandse landschap heeft nog veel dingen waarachter een verhaal schuilgaat. Dat wordt dus luisteren, maar eerst: goed kijken.